حضرت علیّ اکبر از پسوند نامشان پیداست که بزرگترین پسر امام بودند و ایشان از اصحاب پدر بودند یعنی کسی‌که در محضر مقدس پدر شاگردی کرده و سراپا گوش بفرمان پدر و مشتاق سخنان والای حضرتش میباشد. در فضیلت و عظمت این عزیز بزرگوار همین بس که وقتی عازم میدان نبرد شدند، پدرش یعنی امام زمانش فرمود «اَللّهُمّ اشْهَدْ عَلی هؤُلاءِ الْقَوْمِ فَقَدْ بَرَزَ اِلَیهِمْ غُلامٌ اَشْبَهُ النّاسِ خَلْقاً وَ خُلْقاً وَ مَنْطِقاً بِرَسُولِكَ محمّد(ص)، كُنّا اِذَا اشْتَقْنَا اِلی وَجْهِ رَسُولِک نَظَرْنا اِلی وَجْهِهِ، خداوندا گواه باش که جوانی برای جنگ با آنان میرود که شبیه‌ترین مردم به پیامبرت از جهت صورت و سیرت و سخن گفتن است و ما هرگاه مشتاق دیدار پیامبر تو می‌شدیم به او نگاه می‌کردیم.» گستره‌ی بیان امام در معرفی فرزندشان با این بیان بقدریست که در این مختصر نمی‌گنجد، همین قدر متوجه می‌شویم که بیانی سنگین‌تر از این سخن درباره آن شخصیت قابل تصوّر نیست، زیرا توجه دارید که وجود مقدس پیامبر اکرم(ص)، اکمل بشر و گل سرسبد خلقت بوده و خداوند درباره‌اش فرموده اگر تو نبودی هیچ چیز را نمی‌آفریدم. و حالا امام حسین(ع) در مورد فرزندشان می‌فرمایند: شبیه‌ترین انسانها از نظر خلقت و آفرینش و خلق و خوی و سخن گفتن به پیامبر خداست. @anjomaneravian