وقتی که خبر شهادت حضرت زهرا سلام‌الله‌علیها به حضرت امیر علیه‌السلام رسید، با صورت بر زمین خوردند و اشعاری با این مضمون سرودند: _ من دوست خود را به‌خاطر آوردم؛ گویا من وکیلم برای به دوش کشیدن غم و اندوه‌های گذشته... _ هر پیوند و دوستیِ صمیمی، سرانجام به جدایی می‌رسد و همه‌ی دردها در برابر رنجِ فراق، ناچیز است. _ این‌که من فاطمه را بعد از رسول خدا از دست می‌دهم، دلیل بر این است که هیچ دوستی در این دنیا دائمی نخواهد بود. ــ برگرفته از بحارالانوار، جلد ۴۳، صفحه۱۸۷