الصّادق (علیه السلام)- عَنْ مُعَاوِیَهًَْ‌بْنِ‌عَمَّارٍ قَال قُلْتُ لِأبی عبد الله (علیه السلام) قَوْلُ اللَّهِ فَإِنَّ لَهُ مَعِیشَةً ضَنْکاً قَالَ هِیَ وَ اللَّهِ لِلنُّصَّابِ قَالَ جُعِلْتُ فِدَاکَ قَدْ رَأَیْنَاهُمْ دَهْرَهُمُ الْأَطْوَلَ فِی کِفَایَهًٍْ حَتَّی مَاتُوا قَالَ ذَاکَ وَ اللَّهِ فِی الرَّجْعَهًِْ یَأْکُلُونَ الْعَذِرَهًَْ.
امام صادق ( معاویهًْ‌بن‌عمّار گوید: به امام صادق (گفتم: «منظور از سخن خداوند عزّوجلّ: فَإِنَّ لَهُ مَعِیشَةً ضَنکًاچیست». ایشان فرمود: «به خدا قسم! این آیه مخصوص ناصبی‌هاست». گفتم: «آن‌ها در طول زندگی‌شان از بی‌نیازی بیشتری برخوردارند و تا زمان مرگشان نیز این چنین است». ایشان پاسخ داد: «به خدا قسم! در زمان رجعت، نجس می‌خورند».
تفسیر اهل بیت علیهم السلام ج۹، ص۳۰۴
بحار الأنوار، ج۵۳، ص۵۱/ القمی؛ ج۲، ص۶۵/ نورالثقلین/ البرهان