هر سال، قدمهایمان پا به پای دلهایمان می رفت... دلهایی که حتی روبروی ضریح حسینمان نیز، غم دوری فرزندش بر آنها سنگینی می کرد. این روزها که می شد، قدمهایمان را نذر آمدن مهدی موعودمان می کردیم و با ایمان به «الإجابَةُ تحتَ قُبَّتِه» دعای فرج را زیر گنبد مطهرش می خواندیم اما امسال با اندوهی دو چندان و با پای دل، راهی عمودهای معرفتش شده و خطاب به عزیزمان می گوییم: مولا جان! میان اشکهایتان در این مسیر، کنار تک تک گامهای سبزتان، ستون به ستون سلام ما جاماندگان را نیز برسانید؛ «بَلِّغ سَلامَنا للحسین علیه السلام...» 🏴🏴🏴