#دلنوشته امروز مدرسه ما رنگ و بوی دیگری داشت رنگ و بویی از جنس مادرانه ها. اتفاقی رقم خورد که همه در آن شریک بودیم، یک اتفاق از جنس خودمان که پیرو هیچ دستورالعملی نبود. همه شریک بودیم؛ از آن دانش آموزی که پول تو جیبی اش را برای کمک به مراسم آورده بود تا آن خانواده ای که در این مراسم سنگ تمام گذاشت. از کسی که کفش ها را جفت میکرد تا کسی که در مجلس به سینه می کوبید از دانش آموزی که برای بچه ها چای و کیک می ریخت تا مادران و پدران و راننده هایی که چندین دقیقه منتظر آمدن بچه ها بودند؛ از زحمتکش ترین فرد کادر مدرسه که امروز بیش از هر روز مدرسه را برای اجرای مراسم آماده و مهیا کرده بود و آخرین نفریست که میدانم الان که این متن را مینویسم هنوز هم مشغول کار است تا مدیریت و کادر مدرسه که با شکیبایی و مدیریت این برنامه را تدارک دیدند و به گونه ای تصمیم گیری شد که هیچ لطمه ای به امر مهم آموزش وارد نشود. از سخنرانی که دغدغه فردا را در سر داشت و جواب گوی سوالات دانش آموزان بود تا مداحی که در نفس برای حضرت زهرا کم نگذاشت. از دیدن خانواده هایی که برای مشارکت از یکدیگر سبقت میگرفتند اشک در چشمان من جمع شد. اینها اگر عشق به اهل بیت نیست پس چیست! به راستی اگر ما آن روز در مدینه بودیم شاید علی و زهرا تنها نمی ماندند. باور دارم مدرسه پویا مدرسه ایست که دانش آموزان در آن مشارکت فعال داشته باشند و از کمک در اجرای مجلس تا انتخاب مداح و سخنران تا پذیرایی حتی تهیه ظرف با مشارکت دانش آموزان انجام شد تا مجلسی به یاد ماندنی داشته باشند. آری امروز مدرسه ما رنگ و بوی مادرانه داشت چرا که همه امروز خادم مادر بودیم. شاعر دربار رضا(ع)