ایش و راه نمی توانست برود و حسین هم ترکش خورده بود توی گلویش و حرف نمی توانست بزند. اگر می رفتیم نیروهای خودی ما را می‌زدند و اگر می‌ماندیم گشتی‌های دشمن از راه می‌رسیدند.
- دیگر حسابی کلافه شده بودیم. تصمیم گرفته شد تا جایی که امکان دارد خودمان را به خط خودی نزدیک کنیم.
- بچه ها هم خسته بودند. در فاصله ای نه چندان دور از خط مقدم، کنار تکه سنگی توقف کردیم. ساعت حدود یک نیمه شب بود. می بایست تا ساعت ۳ که زمان بازگشت بود همانجا صبر می کردیم. دیگر از منطقه خطر دور شده بودیم که عراقی‌ها تازه شروع به منور زدن روی محور کردند. احتمالاً می خواستند منطقه را برای گشتی هایشان روشن کنند.
- با این حال نباید احتیاط را از دست می دادیم. در حالی که روی تخته سنگ استراحت می کردیم، مراقبت اطراف و سمت عراقی ها نیز بودیم.
- حمید رو کرد به من و گفت: شماها همین جا بنشینید. من می‌روم طرف خط خودی، شاید بتوانم نزدیک بشوم و ارتشی ها را باخبر کنم.
- حسین تا این جمله را شنید خیلی تند با دست اشاره کرد و نگذاشت حمید برود.
- دوباره نشستیم. حمید آهسته خودش را کنار من کشید و به آرامی گفت: عباس تو سر حسین را گرم کن و مواظب باش نفهمد تا من بروم.
این داستان ادامه دارد...
📚برگرفته از کتاب: «نخل سوخته»
✍🏻نویسنده: به قلم مهدی فراهانی