فَدَعَا رَبَّهُ أَنِّي مَغْلُوبٌ فَانْتَصِرْ (۱۰) پس (سرانجام ) بدرگاه خدا دست بدعا برداشت؛ که من دیگر درمانده شده ام، به فریادم برس! البته نوح پیش از این دعا، نهصد و پنجاه سال صبر کرد؛ کلمه "ف" در اول آیه به این نهصد و‌‌اندی سال دلالت دارد و گویا طولانی‌‌‌ترین "فاء" ‌‌‌‌قرآن است. در اینجا نوح "مغلوبی" است برحق؛ اما متاسفانه مردم، ملاک اصلی‌‌‌‌شان برای حقانیت کسی غلبه اوست و اگر کسی مغلوب و مظلوم بود گمان حقی در او نمیدهند و این باعث میشود که اولیاء خدا را نشناسند و از دست بدهند. چون اولیاء خدا نوعا در خفایای ارض و گوشه کنار آبادیها افتاده‌اند و به کار خویش مشغولند و غلبه و کرّ و فرّی ندارند. این دعا از زیباترین دعاهای ‌‌‌‌قرآن است چون خداوند هم در جوابش گفته به زیباترین نحو آنرا پاسخ دادیم: وَلَقَدْ نَادَانَا نُوحٌ فَلَنِعْمَ الْمُجِيبُونَ [سوره الصافات : 75]. کلا دعاهایی که از زبان انبیاء و اولیاء در ‌‌‌‌قرآن آمده بسیار زیبا و آموزنده است و سر و کار انسان در زندگی زیاد به آنها میافتد و خوب است در حافظه انسان باشند و اصلا برای همین در ‌‌‌‌قرآن ذکر شده‌‌اند. ذکر سختیهایی که بر صالحین گذشته به انسان صبر یاد میدهد و ذکر اینکه در سختیها به دعا پناه میبرده‌اند به انسان توکل و فرار بسوی خدا یاد میدهد. نکته دیگر اینکه استجابت دعا معمولا وقتی رخ میدهد که سختی به نهایت رسیده و آدمی از جز خدا مایوس شده؛ همه اینها در عبادت " أَنِّي مَغْلُوبٌ" و حال نوح حین چنین دعایی مشهود است. *نقل از تفسیرمعنوی استاد نیک اقبال