مرحوم کل احمد آقا در باب خطرات بت نفس و خوی خود پرستی؛ که نمونه ی عینی و ملموس آن در وجود همه کس به مصداق اتم و اکملش یافت می شود می فرمودند : « یک عمر به خیال خودمان مجاهده می کنیم؛ و از حلال و حرام زندگیمان می زنیم؛ اما آخر الأمر هر جا که می نشینیم می گوییم که «من» این کار را کردم، «من» این صفت را کشتم،«من» این عمل بد را کنار گذاشتم. چهل سال همه ی بت ها را می شکنیم اما غافلیم از این که عاقبت تبر را بر دوش بست بزرگ «من» گذاشته ایم و هنوز هم نفهمیدیم که همه ی این کارها برای آن است که خودمان را از ما بگیرند. آن زمانی که من از آدمی جدا شد، جانها خلاصی می یابد؛ و آنوقت است که می شود نفس تازه ای کشید. تا یک سر موی از تو هستی باقی است آیین دکان خود پرستی باقی است. گفتی: بت پندار شکستم رستم آن بت که از پندار برستی باقی است. منبع:در محضر صاحبدلان،محمد حسین محمودی،ص۵۶،۵۷ https://eitaa.com/joinchat/584450927Cd9c1eaa1ea