فکر می کنم گاهی یک جمله باعث میشه توی زندگی راه خودمون رو پیدا کنیم. پس شاید بد نباشه گاهی اینجا از تجربیات خودم بنویسم. من تمام نوجوانی و جوانی خودم رو در حسرت جفت کردن کفشای مردی طی کردم که سیزده ساله همدم خوشی ها و ناخوشی هام شده. ولی!سختی های زندگی مشترک غیرقابل کتمانه اینکه ما هم گاهی با هم جدل داشته باشیم طبیعیه ما هم گاهی دلخور میشیم و حرف میزنیم و مشکلاتمونو حل می کنیم در خاطرم هست که مادرم می‌گفت مادر و فرزند هم گاهی اختلاف نظر پیدا می کنند... اینکه ما چطور از پس اختلاف نظرامون بر بیایم ،بدون اینکه دلی بشکنه...شخصی تحقیر بشه و عشقی بمیره...خیلی مهمه! صبور باش رفیق! مطمئن باش دیگران میفهمن که تو صبوری کردی...