خلاصۀ شب دوازدهم محرم 27 تیرماه 1403 موضوع: عبودیت ✅ خداوند گاه به سبب اینکه مالک و همه کارۀ عالَم است بدون در نظر گرفتن أعمال انسان ها برکاتی را به سبب مصلحتی بر برخی از افراد نازل می کند. خداوند چون کریم است این نعمت ها را پس نمی گیرد مگر اینکه بنده خودش به سبب نالیاقتی آن را از دست دهد. امام باقر ع می فرماید: حکم قطعی خداوند بر این است که اگر بر کسی که باب کرامت و نعمت را باز کرده است آن را از او پس نگیرد مگر اینکه بنده، گناهی انجام دهد که مستحق مجازات شده باشد. 👈 در روایت دیگری از امام باقر ع می خوانیم: گاه قلب انسان به گناهی مبتلا می شود و آن را ادامه می دهد و کار به جایی می رسد که قلب کاملا واژگون می شود. (در نتیجه انسان به تدریج می بیند قبلا از کاری بدش می آید و الآن خوشش می آید و بالعکس). افرادی بودند که اهل مسجد بودند و سپس کارشان به جایی رسیده است که حتی نماز را هم رها کرده اند و حتی اعتقاد پیدا کردند آن زمان که اهل نماز بودند اشتباه می کردند. 👈 امام صادق ع در روایتی می فرماید: اگر کسی گناهی انجام دهد در قلب او نکته ای سیاه ایجاد می شود، اگر توبه کند آن نقطه محو می شود ولی اگر گناه را ادامه دهد آن لکه زیادتر می شود تا جایی که آن ظلمت ها بر جانش غالب می شود، تا جایی که دیگر به هیچ وجه رنگ سعادت را نخواهد دید. ⚠️ اگر گناهان در انسان حالت ملکه پیدا کند، باطن او را تغییر می دهد و او را به شکل حیوان در می آورد. چنین کسی را وارد بهشت نمی کنند مگر اینکه در آتش و عذاب الهی بسوزد تا اگر امکان پذیر بود، به انسانیت خود برگردد. 📌 میرزای شیرازی هنگامی که آخر سال می شد و درس تمام می شد در کنار درب خروج می ایستاد و به طلبه ها که خارج می شدند می گفت: برای من دعا کنید عاقبت به خیر از دنیا بروم. 📌 در قدیم فتوایی در میان علماء بر اساس روایات وجود داشت که آب چاه با برخورد به نجاست نجس می شود مرحوم صاحب شرایع که از او به «محقق» تعبیر می کنند این روایات را بررسی کرد و متوجه شد این روایات، حکم به نجاست آب چاه نمی کند بلکه خارج کردن آب مستحب می باشد. سپس با خودش گفت نکند اگر او این فتوا را می دهد به سبب این است که در خانۀ خود چاه آب دارد و نمی خواهد زحمت تطهیر آن بر دوشش بیفتد. در نتیجه چاه آب خود را با خاک پر کرد و بعد روایات را بررسی کرد و حکم به عدم نجاست آب چاه داد. 📌 محافظان امام قدس سره تعریف می کردند که وقتی ایشان نماز شب می خواند مشاهده می کردیم که در نماز از شدت گریه شانه هایش تکان می خورد و ما نیز از گریۀ او به گریه می افتادیم. یک بار موقع نماز صبح جمله ای به ما گفتند و قلب ما را آتش زدند و آن اینکه: تا جوان هستید برای خودتان کار کنید و اگر مثل ما پیر شوید دیگر کاره ای نیستید. آنها این گونه با خداوند ارتباط داشتند تا توانستند دین خدا را حفظ کنند و سرزمین خود را با عزت نمایند. 📌 در حالات شیخ عباس قمی نویسندۀ مفاتیح الجنان می نویسند که آنقدر باتقوا و اهل مراعات بود که وقتی دعای کمیل می خواندند و به بخشی که از عذاب الهی سخن می گوید می رسید چنان می گریست که مفاتیح را بر زمین می گذاشتند و مقدار راه می رفتند و همچنان مشغول گریستن بودند تا آرام شود و بعد دوباره شروع به خواندن دعا می کرد. این گونه بود که امروز در هر خانه ای کتاب مفاتیح پیدا می شود و هر کس که این کتاب را باز می کند و دعای می خواند او در ثواب آن شریک است. ❗️ به این تذکر خیلی دقت کنید: باید با رفیقان متدین همراه شد که اگر لغزشی پیدا کردیم دستمان را بگیرند. باید به جلسات مذهبی و دینی حضور پیدا کنیم تا نور دیگران به ما نیز سرایت کند. در روایت است که اگر کسی در جمعی دعا کند و در آن جمع کسی باشد که دارای احترام باشد خداوند به برکت او به تمامی آن جمع عنایت می کند. اگر هم در جایی رفیق خوب پیدا نشد، بی رفیق بودن بهتر است تا با رفیق بد همراه شوید. ما هنوز دریا نشده ایم که اگر حیوانی در آن بگندد بتواند گندزدایی کند. خیلی از ماها همانند استخر هستیم که با یک مردار آبش متعفن می شود. 📌 شیخ عباس قمی کتاب زیبایی به نام «منازل الآخره» نوشته است که در بازار نیز موجود است. پدر شیخ عباس قمی در نماز جماعت شرکت می کرد و امام جماعت کتاب مزبور را برای مردم می خوند. او به خانه آمد و به او با اعتراض به شیخ عباس گفت: امروز در مسجد کتاب با ارزشی برای ما خوانده شد ولی تو هنوز کار خاصی نکرده ای. شیخ عباس قمی حتی به او نگفت که این کتاب را من نوشته ام تا مبادا اخلاصش خدشه دار شود. 🖌 هر کسی برای خدا باشد خداوند هم با او خواهد بود. خداوند مقلب القلوب است و کسی که برای خدا کار کند خداوند نیز قلب دیگران را به نفع او منقلب می کند.