❇ تفســــــیر در این آیات، توصیف بهشت و نعمت‌هاى بهشتى شده است که در آیات گذشته از آن یاد شده بود. نخست بهشت موعود را چنین توصیف مى کند: باغ‌هائى است جاودانى که خداوند رحمان، بندگانش را به آن وعده داده است و آن‌ها آن را ندیده اند (ولى به آن ایمان دارند) (جَنّاتِ عَدْن الَّتِی وَعَدَ الرَّحْمنُ عِبادَهُ بِالْغَیْبِ). وعده خدا حتماً تحقق یافتنى است (إِنَّهُ کانَ وَعْدُهُ مَأْتِیّاً). 🌺🌺🌺 قابل توجه این که در آیات گذشته که سخن از توبه، ایمان و عمل صالح بود و به دنبال آن وعده بهشت، جَنَّت به صورت مفرد آمده بود، اما در اینجا به صورت جمع (جَنّات); زیرا بهشت در حقیقت مرکب از باغ‌هاى متعدد و فوق العاده پر نعمتى است که در اختیار مؤمنان صالح قرار دارد. توصیف به عَدْن، که به معنى همیشگى و جاودانى است، دلیل بر این است که بهشت همچون باغ‌ها و نعمت‌هاى این جهان نیست که زائل شدنى باشد; زیرا چیزى که انسان را در رابطه با نعمت‌هاى بزرگ این جهان نگران مى سازد، این است که همه آن‌ها سرانجام زوال پذیرند، اما این نگرانى در مورد نعمت‌هاى بهشتى وجود ندارد. کلمه عِبادَهُ به معنى بندگان مؤمن خداوند است نه همه بندگان، و تعبیر بِالْغَیْب که بعد از آن گفته شده است، یعنى از دیده هاى آنها پنهان است و به آن ایمان دارند. این احتمال نیز، در معنى بِالْغَیْب وجود دارد که نعمت‌هاى بهشتى آن چنان است که هیچ چشمى ندیده و هیچ گوشى نشنیده و حتى به مغزهاى انسان‌ها، خطور نکرده است، و به کلى از حس و درک ما غائب است. جهانى است برتر، وسیع‌تر و مافوق این جهان که ما تنها شبحى از آن را از دور با چشم جان مى بینیم. (تفسیر نمونه/ ذیل آیه ۶۱ سوره مبارکه مریم) @ayehsobh