کتاب کافی
حدیث شماره 131
6- عَلِيّ بْنُ إِبْرَاهِيمَ عَنْ أَبِيهِ عَنْ مُحَمّدِ بْنِ يَحْيَي عَنْ طَلْحَةَ بْنِ زَيْدٍ قَالَ سَمِعْتُ أَبَا عَبْدِ اللّهِ(علیه السلام) يَقُولُ إِنّ رُوَاةَ الْكِتَابِ كَثِيرٌ وَ إِنّ رُعَاتَهُ قَلِيلٌ وَ كَمْ مِنْ مُسْتَنْصِحٍ لِلْحَدِيثِ مُسْتَغِشّ لِلْكِتَابِ فَالْعُلَمَاءُ يَحْزُنُهُمْ تَرْكُ الرّعَايَةِ وَ الْجُهّالُ يَحْزُنُهُمْ حِفْظُ الرّوَايَةِ فَرَاعٍ يَرْعَي حَيَاتَهُ وَ رَاعٍ يَرْعَي هَلَكَتَهُ فَعِنْدَ ذَلِكَ اخْتَلَفَ الرّاعِيَانِ وَ تَغَايَرَ الْفَرِيقَانِ
امام صادق(علیه السلام) فرمود: همانا روايت كنندگان قرآن بسيارند و رعايت كنندگانش كم، چه بسا مردمي كه نسبت به حديث خيرخواه و نسبت به قرآن خيانتگرند، علما از رعايت نكردن غمگينند و جاهلان از حفظ روايت (از اين كه نتوانند روايت را حفظ كنند غمگينند)، يكي در پي حفظ حيات خود است و ديگري در پي هلاك خويش، در اينجاست كه دو دسته رعايت كننده اختلاف پيدا مي كنند و از هم جدا مي شوند (در صورتي كه به حسب ظاهر و در نظر مردم جاهل هر دو دسته ستايش شوند).
شرح: روايت كردن قرآن در اينجا به معني تصحيح الفاظ و تجويد و قرائت و از بركردن آن است و مراد از خيرخواهي هم همين است و رعايت به معني فهميدن معني و تفكر و تدبر در آن و عمل كردن به مقتضاي آن است.
www.farasai.com