بسم الله ، شماره 36 فَإِذَا كَانَ ذَلِكَ كَانَ الوَلَدُ غَيْظاً وَ الْمَطَرُ قَيْظاً وَ تَفِيضُ اللِّئَامُ فَيْضاً وَ تَغِيضُ الْكِرَامُ غَيْضاً وقتی آن زمان () فرا برسد، فرزند [که باید مایه آرامش باشد] به خشم و باران [که باید موجب آبادی شود] به گرمی و بی فایدگی تبدیل خواهد شد و افراد پست [آنقدر زیاد خواهند شد که گویا] از زمین میجوشند و افراد بزرگوار نیز [آنقدر کم خواهند شد که گویا] در زمین فرومیروند! زیبایی‌های متن 1. و آهنگ هارمونیک در کلمات غَیظ، قَیض، فَیض، و غَیض 2. بسیار زیبا در کلمات غیظ، قیض، فیض، و غیض، 3. در دو کلمه تفیض و تغیض 4. دانشین در دو کلمه اللئام و الکرام 5. و تصویر لئیمان به صورت آبی که از زمین میجوشد 6. استعاره و کریمان به صورت آبی که در زمین فرومی‌رود 7. 8. هنر گفتاری ناشناخته‌ای که در اینجا به کار رفته این است که حضرت در دو جمله متوالی هم کثرت لئیمان را و هم قلّت کریمان را به آب تشبیه کردهاند! یعنی در دو جمله متوالی آب هم نماد کثرت شده است و هم قلّت!!! https://telegram.me/banahjolbalaghe