‌ قطعا که کتک زدن بچه مصداق ظلمه و قطعا که مؤاخذه داره.اینجور نیست که این بچه رو من به دنیا آوردم پس مال منه و میتونم بزنمش. نه... اینجور نیست که بچه رو کتک بزنیم و عذاب وجدان بگیریم و به قول بعضی از روان شناس ها در کنار این عذاب وجدان خودمون رو هم دوست بداریم و بخاطر عزت نفس احساس گناه نداشته باشیم و در احساس گناهمون نمونیم چون ما هم انسانیم و حق داریم که بخاطر حال بد روحیمون گاهی اشتباه کنیم!!! نه... ما همچین حقی نداریم که بخاطر عقده های کودکی،بخاطر طرحواره های ذهنی،بخاطر تربیت غلط خودمون،بخاطر تنبلی و خودخواهی،بخاطر ضعف های جسمی،بخاطر عدم اصلاح عیوب نفسانی و...در حق فرزندی که پناهی جز خدا نداره ظلم کنیم! و اینجور نیست که این ظلم با یه عذرخواهی،با یه پارک بردن و قاقالی لی خریدن محو بشه و بچه و خدای بچه فراموش کنه. قطعا که انسان از رحمت خاصه ی خداوند دور میشه،قطعا از تقرب خدا دور میشه.قطعا یه نعمت های خاصی رو از دست میده. فاکتور مهمی که در سخن بعضی از روانشناس ها جا مونده اینه که این عذاب وجدان باید خدمت خدا ارائه بشه.این ما نیستیم که باید خودمون رو ببخشیم،صاحب اون بچه ست که باید ما رو ببخشه! و این بخشیده شدن نیاز به توبه ی حقیقی،تنبیه خودمون، تهجد و شب زنده داری،توسل،مراقبه، مشارطه،محاسبه‌،معاتبه و معاقبه داره... #فرزندپروری https://eitaa.com/joinchat/875823458Cf526927910