امشب رفته بودم خرید، چند دقیقه ای که مشغول خرید بودیم، با فروشنده های خانم گفتگوهایی داشتم، اولا که به ازدواج کردن، خیلی به عنوان مطلبی دور از دسترس فکر می کردند، با یک نفرشان درباره نماز صحبت کردیم، نماز نمی خواند ولی به نظرم آمد، کمی بیشتر پیگیری می شد، نماز را هم می شد در سبد اعمالشان دید، روزانه ده ساعت فروش، با آرایش روی چهره و ... خیلی ناراحت کننده بود. یکی از چیزهایی که در این فروشگاه ها مشاهده می شود، پخش بلند ترانه های عاشقانه هست. موسیقی هایی که اغلب مجوز هم دارند و متأسفانه حتی توسط رادیو و با مجوزهایی که هر روز فاصله اشان تا موسیقی های آن طرف آب کمتر می شود،دارند عادی تر از همیشه می شوند. یکی از چیزهایی که در چهره معصوم فروشنده ها دیدم، نبودن هیچ برنامه فرهنگی برای قشر فروشنده ها بود. چرا ما برای اقشار متنوع مردم، من جمله فروشنده ها یا راننده تاکسی و ... برنامه های مستمر فرهنگی نداریم؟ چرا به جای اینکه بعد از رسوخ انحرافات سنگین، با «بودجه های سنگین غیر قابل پرداخت»، بخواهیم انها را ملتفت کنیم، قبل ماجرا برای آنها از حداقل ها هم مضایقه می نماییم؟ 🦋به #بانوی_آب بپیوندید: https://eitaa.com/banooyeab