#ساره #قسمت_صد_و_هفتاد_و_نهم فاطمه را گوشه ای خواباندم. کمک کردیم تا وسایل ماشین را خالی کنیم. با چند تا پارچه بزرگ و با میخ، پرده کشیدیم برای پنجره ها تا هواپیماهای عراقی ما را نبینند. چند تا کیف کوچک که داشتم را جلوی پنجره های کوچک گذاشتیم تا هم دید نداشته باشد و هم عراقی ها نیایند داخل خانه ما. علی آقا از لشکر شام آورد؛ همان غذایی که رزمنده ها می خوردند؛ یک سوپ که خیلی بی مزه بود، ولی بهتر از گرسنگی کشیدن بود. مقداری از آن سوپ بی مزه را خوردم. اگر خسته راه نبودم، چیزی درست می کردم. علی آقا و برادرش غذایی که نه نمک داشت و نه ترشی را با اشتها خوردند. فاطمه شروع کرد به گریه کردن. دنبال پستانکش گشتم، پیدا نکردم. وسایل را جا به جا کردم، به علی آقا هم گفتم، او هم شروع کرد به جستجو کردن، اما پیدا نشد که نشد. فاطمه نمی خوابید. لج کرده بود و یک لحظه ساکت نمی شد. عادت داشت به پستانک و بی پستانک اصلا نمی خوابید. با آن خستگی، این بچه بهانه گرفت و تا صبح ما را بیدار نگه داشت. علی آقا شروع کرد به توضیح دادن؛ این جا، همین پذیرایی، فقط برای ماست و اتاق ها برای خانواده دیگری است. آشپزخانه اول هم مشترک است، البته این آشپزخانه ای که از پذیرایی یک در دارد و باز می شود برای ماست. آن دوتا اتاق خواب برای خانواده های دیگر است.