نااميد و خسته به اين ريسه‌هاى كم‌سویی كه هنوز روشن‌اند نگاه می‌كنم. چه غروب تلخی است! نمی‌دانم كجا زانوی غم بغل كرده‌ای و اشك می‌ريزی. دلشوره دارم پدر! خدا کند که بیایی...