پس نسخه اینکه: ۱. حرص و طمع آدمو کوچک و حقیر می‌کنه: وقتی آدم همه چیزو بخواد و نذاره هیچ چیزی از دستش بره، نه تنها چیزی نصیبش نمی‌شه، بلکه رفتار و حرصش باعث می‌شه دیگران نگاهش نکنن و به چشم شون نیاد؛ یعنی جایگاهش پایین میاد. مثل همون کسی که می‌خواست همه میوه‌های درخت رو یه جا بچینه و مال خودش کنه. ۲. بی‌جهت دلخوری‌ها و ناراحتی‌ها رو بازگو کردن باعث تحقیر می‌شه: اگر هر چی تو دل داری جلوی همه بریزی بیرون نه تنها درد کم نمی‌شه بلکه تو خودت احساس ضعف و خجالت می‌کنی. باید مراقب باشی چی و کجا و به چه کسی می‌گی، وگرنه مثل همون کسی می‌مونی که زخمشو وسط جمع نشون می‌ده. ۳. کنترل نکردن زبون باعث سقوط شخصیت می‌شه: اگر اجازه بدی حرف‌ها و احساساتت بدون قاعده بیرون بریزه، زبونت مثل فرمانده‌ای می‌شه که بر وجودت حکومت می‌کنه و دیگه تو هیچ کنترلی نداری؛ و نتیجه این می‌شه که شخصیت و اعتبارت کم‌رنگ و بی‌ارزش می‌شه. و می شی مثل همون صاحب باغی که اجازه بده همه گل‌هاش رو خراب کنن، و خودش هم بی‌اختیار و حقیر دیده می‌شه. 📗نهج‌البلاغه ؛ حکمت ۲ هر روز یه تکه‌ی کوچک از نور و حکمت رو به زندگی‌تون اضافه کنید.✨ اَللٰهُمَ‌عَجِّلْ‌لِوَلیِکَ‌الفَرَجْ‌بِحَقِ‌صدیقَةُالشَهیده @bashohada_ta_zohor🇮🇷 ☆🌱یـازیـنب،یــازهــرا(س)🌱☆