السلام علیک باالشهید المجهول وَلاَ تَحْسَبَنَّ الَّذِينَ قُتِلُواْ فِی سَبِيلِ اللّهِ أَمْوَاتًا بَلْ أَحْیَاء عِندَ رَبِّهِمْ یُرْزَقُونَ آری شهیدان زنده هستند و ما زنده ها، مرده ایم. آنانی رفتند تا ما بمانیم لیک ما هستیم و زندگی را کشته ایم. هراز گاهی عطر پیکر مطهر شهید فضای شهر و روستا را معطر می کند و به ما می فهماند امروز را مدیون آنها هستیم ولی چرا بعضی از مدیران ما در طول این سالها ارزش خون شهید را درک نکرده اند؟ چنان این گروه از مدیران نالایق بی کفایت به غارت بیت المال پرداخته اند که انگاری سهم الارث پدری خود را از سفره انقلاب باید برداشت کنند. خودشان و فرزندانشان در ماز نعمت و ثروت غلت می زنند، در کشورهای اروپایی و آمریکا زندگی لاکچری دارند اما مردم بر سفره های تنگتر از گذشته باید بنشینند و باز ثناگوی این بی کفایتان نالایق باشند! نام شهید، نانشان و راه شهید تبلیغاتشان گشته است بی آنکه در عمل راه و اعتقاد شهید را بروند و بقولی شهید زندگی کنند. شهید متعلق به مردم است، آری همه اقوام و ادیان جمهوری اسلامی و احدی یا جریانی حق ندارد از شهید بهره‌برداری به نفع خود یا جناح خود کند. شهید آمد تا اشاره کند که وظیفه اش( دفاع از نظام مقدس جمهوری اسلامی ایران و مردم) انجام داده است لیک توی مسئول چه کرده ای که امروز شاهد اینهمه مشکلات اقتصادی اجتماعی هستیم؟ به خون شهید سوگند حذف، تنبیه، تکفیر و... راه چاره نیست که بازنگری عملی میدانی در رفتار و تصمیمات شما مدیران بسیار مهم است. ادامه دارد بهزاد مختاری