عزیزان ... سید علی اکبر اَعمیٰ که اهل مراقبه و دارای حالات معنوی خوبی بود، می‌گفت: . شبهه‌ای در حال نماز برایم پیش آمد و آن این بود که چگونه ممکن است افرادی مانند اُویس قَرَن و... یک شب تا صبح سجده کنند. . با این ذهنیت به رکوع رفتم و گفتم: «سُبحانَ رَبِّیَ العظیمِ وبِحَمدِهِ». خیلی لذت بردم. دوباره گفتم. لذتم بیشتر شد. همچنان هر چه بیشتر این ذکر را می‌گفتم بیشتر لذت می‌بردم... . بدین سان شبهه من برطرف شد که اهل معرفت که از انس با خدا خسته نمی‌شوند به دلیل لذّتی است که از نظر معنوی احساس می‌نمایند. . عزیزان ... یکی از اولیای الهی میفرمود: . اگر انسانِ مریض، شیرین ترین و خوشمزه ترین گلابی و میوه را هم بخورد، لذّت نمی برد. . در بُعد معنوی و عبادت هم این گونه است. . کسی که «فی قلوبِهِم مَرَض» یعنی قلبش بیمار است، از نماز و عبادت لذّت نمی برد و گاهی هم خسته می شود. . بیماری قلب همان گناهان است. تا انسان گناه را ترک نکند ، علاوه بر این که از عبادت لذّت نمی برد، بلکه خسته هم می شود. . با ترک کردن گناهان، از عبادات لذت ببریم و طعم مناجات با خدا را بچشیم.