📍 دلالت‌هایی برای صحنه سیاسی عراق 🔹هواداران جریان صدر امروز برای دومین روز متوالی به تحصن خود در پارلمان عراق ادامه دادند. درباره رویدادهای روزهای اخیر چند نکته حائز اهمیت است: 🔸همچنان که پیش از این و در تحلیل‌های متعدد مطرح شده بود، عراق روزهای ناآرامی پیش رو دارد و توافق گروه‌های شیعی چندان در دسترس نیست. معرفی السودانی با توجه به نزدیکی به نوری المالکی و نیز عدم هماهنگی‌های حداقلی گروه‌های شیعه با مقتدی صدر نتوانست طرحی برای خروج از وضعیت فعلی باشد. 🔸فارغ از رفتارهای آشوبگرانه هواداران مقتدی که قابل پیش‌بینی بود، به نظر می‌رسد انتشار تصاویر المالکی با اسلحه و نیز فراخوان چارچوب هماهنگی گروه‌های شیعه برای تجمع هواداران از جمله اقدامات نادرست در فضای ملتهب فعلی عراق باشد. 🔸در شرایط کنونی احتمالاً ایده تغییر محل برگزاری جلسه پارلمان چندان قابل اجرا نباشد و با توجه دستور الحلبوسی برای تعلیق جلسات و نیز عدم برخورد (خواسته/ناخواسته) دولت الکاظمی با هواداران مقتدی، راهکار باقی‌مانده گفتگو با جریان صدر است. گفتگویی که در آن چارچوب هماهنگی باید آماده ارائه امتیازات قابل توجهی به مقتدی باشد. 🔸دور از ذهن نیست که وضعیت فعلی باعث تزاید گفتمانی شود که برآیند آن بازخیزی استبداد و افول همین میزان از دموکراسی در عراق باشد. هم در سطح ساختار و هم در سطح کارگزار چندان ظرفیت بن‌بست‌شکنی و انسدادزدایی از نظام سیاسی عراق وجود ندارد. افزایش حملات به دادگاه عالی فدرال عراق و نیز تردید در امکان نقش‌آفرینی مؤثر مرجعیت برای بهبود شرایط قابل اشاره است. جمع بندی: به هر روی واقعیت صحنه سیاسی عراق فعلاً شکاف‌های فزاینده و تکثر بدون ظرفیت اجماع‌سازی است. احتمالاً عراق مصداق این عبارت باشد که: «جوامع از تاریخ خود جدا نمی‌شوند».