👆رفتار یک سیاستمدار خردمند که همسرش فوت کرده باشد، معمولا شبیه چیزی است که این آمریکایی ادایش را در می‌آورد! 🔰 اول آبان۱۳۵۶ وقتی فرزند ارشد امام خمینی، آیةالله آقامصطفی خمینی که مجتهدی بزرگ و به تعبیر امام راحل "امید آینده اسلام" بود، به طرز مرموزی در نجف از دنیا رفت، امام خمینی حاضر نشدند درس و بحث و مسائل سیاسی ایران و مبارزه با رژیم وابسته و مستبد شاه را رها کنند و به عزاداری بپردازند؛ بلکه بلافاصله همگان را به پی‌گیری مسئولیت‌هایی که در قبال ملت ایران دارند، سفارش کرده و گفتند: "انا لله و انا الیه راجعون، مرگ مصطفی از الطاف خفیه الهی است" و در عمل نیز همه دیدند که موجب شکوفایی نهضت اسلامی و تسریع در سقوط رژیم پهلوی شد. 🥀عواطف انسانی نسبت به فقدان نزدیکان، امری طبیعی و غریزی است؛ اما غرق احساسات شدن، سخنرانی در یک کنفرانس بین‌المللی را ناتمام رها کردن و بعد هم رفتار پرخاشگرانه در قبال اهدای لوح تقدیر توسط یک جوان کارگزار ایرانی، مطلقا در شأن مقام ریاست جمهوری اسلامی ایران نبوده و نیست! هر ناظر ایرانی به سهم انسانی خودش و به عنوان یک هموطن، از آن جوان مؤدب و با وقار ایرانی، بخاطر آن رفتار ناشایست رئیس‌جمهور، طبعاً شرمنده شده است🤲 ✅ سیاست، عموماً عرصه عقلانیت است، نه نمایش ابراز احساسات برای فقدان کسی‌که سال‌ها پيش فوت کرده است! اگر احساسات عاطفی را هم درست به‌کار بگیریم، اشک ریختن بر شهادت ده‌ها هزار زن و کودک مظلوم فلسطینی و رهبران اسطوره‌ای حماس و حزب‌الله، اولَی است: اسماعیل هنیئه، یحیی السّنوار، سیدحسن نصرالله، سیدهاشم صفی‌الدین و... ✍محمدعلی رامین @basirat283