از معماریِ تکبر تا معماریِ تواضع 🔹به معماری فضاهای ورزشی و هنری دقت کرده‌اید؟! معمولا معماری این فضاها به نحوی ارائه می‌شود که حداکثرِ تشخّص و یونیک شدن را برای ورزشکار و یا هنرمندی که در فضا قرار می‌گیرد به بار بیاورد. برای مثال، مکان جشنواره‌های سینمایی مهم (نظیر اسکار و ...) به این نحو طراحی می‌شود که هنرمندان در شروع جشنواره، از روی فرش قرمزی که برای تن‌آراییِ آنها پهن شده است عبور کنند و سپس به مصاحبه با انبوه خبرنگارانی که مشتاقانه در انتظار عبور آنها از روی فرش قرمز هستند بپردازند تا این نوع طراحی، به حداکثرِ تشخّص و یونیک شدن آنها کمک کند. 🔹این نوع طراحی، دقیقا همان چیزی است که اقتضاء سلبریتی پروری است که این روزها، شواهد مختلفی از آن، هم در طراحی مجموعه‌های هنری و سینمایی و هم در طراحی مجموعه‌های ورزشی (یعنی دو بستر اصلی سلبریتی پروری در فرهنگ معاصر غرب) مشاهده می‌شود. 🔹حالا لطفا با دقت در این تصویر، این نوع معماری متکبرانه را مقایسه بفرمایید با معماری متواضانه‌ای که بر فضاهای هنری و ورزشی شهرهای سنتی ما (اعم از تعزیه‌خانه‌ها و زورخانه‌ها و ...) حاکم بود. برای مثال، در زورخانه‌های قدیم، درب ورودی زورخانه‌ها را بسیار کوتاه می‌ساختند تا هنگام ورود، ورزشکار مجبور شود تا به كلى خم شود تا از همان ابتداى ورود، درس تواضع و فروتنى را بياموزد: "ولا تمْشِ فی الْأرْض مَرحًا إِنَّك لنْ تَخْرقَ الْأَرْض وَلَن تَبلُغَ الْجبَالَ طولًا: و بر زمين با تکبر گام برمدار، چرا كه هرگز زمين را نمى‌توانى شكافت، و در بلندى به كوهها نمى‌توانى رسيد"(اسرا/۳۷). @baladetayyeb