وقتی صوت این کار آماده شد خودم چند بار گوش دادم خیلی دلم گرفته بود،اونقدری که حین کار چند بار دست از کار کشیدمو رفتم یه گوشه خلوت کردم و یه چند دیقه ای با امام حسن عسکری دردو دل کردم. از گرفتاری هام گفتم از فشارها و سختی ها و زخم زبونها گفتم از وضعیتم گفتم که خوردم به در بسته از بدهی هام گفتم از خستگیم گفتم ، آخراش لحنم منتی طور شده بود ، گفتم آقا بهترین روزای عمرمونو گذاشتیم این وضعمونه شما که از حال و روز ما خبر داری خودت به فریاد ما برس و بی پناهی مثل منو پناه بده. یه آن به این فکر کردم این همصحبتی چقدر شیرینه ،این که شکستی و خودت بی واسطه در محضر امام میبینی و باهاش حرف میزنی چقدر شیرینه دیدم همون مشکلات و گرفتاری ها و درد و مرض منو سوق داده به این شیرینی در صورتی که اگر این فشارها این گرفتاری ها و مشکلات نبود معلوم نبود که اون حال خوش بهم دست بده. وقتی به این نقطه رسیدم اصلا خجالت کشیدم بگم آقا وضع ما اینه شما یکاری برای ما کن بقول شاعر گر تو گرفتارم کنی من با گرفتاری خوشم گر خوار چون خارم کنی، ای گل بدان خواری خوشم زان لب اگر کامم دهی، یا آنکه دشنامم دهی با این خوشم با آن خوشم ،با هر چه خوش داری خوشم خواهی مرا گر بینوا ،درد دلم را بی دوا ور صد ستم داری روا ، با آن ستمکاری خوشم والاترین گوهر تویـی ،داروی جـان پرور تویی درمان دردم گر تویی ،در کنج بیماری خوشم...