بصیرت انقلابی
فراتر از اشک؛ حسین (ع) پس از 1342؛ از مظلومیت تا «نهضت» ✍ علیرضارنجبر پیش از پیروزی انقلاب اسلامی، گفتمان پیرامون امام حسین (ع) عمدتاً در فضایی از تعبد و مظلومیت‌گرایی متبلور بود. امام حسین (ع) بیشتر به عنوان نمادی از مظلومیت محض و شهادتی غم‌انگیزدرک می‌شد. مجالس عزاداری، با شور و حالی بی‌نظیر، بر محور سوگواری فردی می‌چرخیدند . این تصویر، هرچند ارتباطی عمیق میان شیعیان و اهل بیت(ع) برقرار می‌کرد، اما کمتر به سوی "جریان‌سازی" اجتماعی و سیاسی سوق می‌یافت. اما از سال 1342، با آغاز نهضت امام (ره) افق‌های تازه‌ای به روی فهم از عاشورا گشوده شد. دیگر حسین(ع)صرفاً "شهید مظلوم" نبود؛ او به "معمار راه مقاومت" و "منبع الهام حرکت‌های تحول‌خواه" تبدیل شد. انقلاب،حسین (ع) را از حصار مناسک فردی خارج کرد و به متن حیات اجتماعی و سیاسی آورد. عاشورا"فرهنگی" شد که اندیشه حکومت شیعه و مقاومت در برابر ظلم را تغذیه می‌کرد و همین اندیشه، زمینه را برای پیروزی بر رژیم پهلوی فراهم آورد. این رویکرد جدید، نشان از عمیق‌تر شدن فهم از دین داشت؛ فهمی که از سطح "مناسک محض" به سوی "هدف‌گذاری‌های کلان" حرکت کرده بود. امام حسین (ع) در این دوران، به یک "نیروی محرکه" برای بیداری، مقاومت و تفکر در جهان اسلام تبدیل شد تا در مسیر تحقق عدالت و استقلال گام بردارند. بدین ترتیب، نهضت برخاسته از عاشورا، جریانی حیاتی و تاثیرگذار در شکل‌گیری حاکمیت شیعه و هدایت ملت‌ها به سوی تعقل و آرمان‌خواهی شد.
7 مشاهده