❇️ تفسیر مناجات شعبانیه شرح فراز هفتم) (اِلهی قَدْ جُرْتُ عَلی نَفْسی فِی النَّظَر لَها فَلَها الْوَیْلُ اِنْ لَمْ تَغْفِرْ لَها.، الهی لَم یَزَلْ بِرُّکَ علیَّ ایّامَ حَیاتی فلا تَقْطَع برَّکَ عنّی فی مَماتی، الهی کیفَ آیِسُ مِنْ حُسْنِ نَظَرِکَ لی بعدَ مَماتی و اَنْتَ لم تُوَلِّنی الاّ الجمیلَ فی حیاتی. ) در این فراز هفتم از مناجات شعبانیه؛ امام علی علیه السلام چند نکته زیبا، لطیف و نورانی در مناجات خود با حق تعالی درمیان می‌گذارند؛ ۱-(تسویف درعمل)  👈نکته‌ اول؛ بسیار قابل تامل در این فراز ((تسویف درعمل)) است که زیان بارترین عمل در حیات دنیوی انسان است که پیوسته گرفتار آن می باشد و مقصود تسویف در عمل این است که انسان به دلیل وسوسه های شیطانی و بی همتی کاری که باید در زمان خودش انجام بدهد انجام ندهد و به تأخیر بیندازد، مماطله و امروز و فردا کند و کار امروز را به فردا موکول کند، از موارد روشن تسویف غفلت از توبه و کوتاهی کردن در تهذیب نفس است که انجام این فریضه مهم را به تاخیر بیندازد تا فرصت از دست برود و این بدترین ظلمی است بندگان خدا به خودشان می کنندامام صادق(ع) می-فرمایند: «فتدارک ما بقی من عمرک و لا تقل غداً أو بعد غد، فإنّما هلک من کان قبلک بإقامتهم علی الأمانی و التسویف حتی أتاهم أمرالله بغتهً و هم غافلون»(بحار الأنوار ج‏۷۶،) :پس ما بقی عمر خویش را دریاب و مگو فردا یا پس فردا؛ زیرا کسانی که قبل از تو می¬زیستند، به سبب دو چیز هلاک شدند: یکی باقی ماندنشان بر آرزوها، و دیگری امروز و فردا کردن¬ها، تا اینکه (مرگ و) امر خدا ناگهانی آنان را گرفت؛ در حالی که آنان در غفلت به سر می‌بردند) امام خمینی (ره) در همین راستا می فرمایند: «از مکاید بزرگ شیطان و نفس خطرناک‏تر از آن، این است که به انسان وعده اصلاح در آخر عمر و زمان پیری می‏دهد، و تهذیب و توبه الی الله را به تعویق می‏اندازد برای زمانی که درخت فساد و شجره زقوم قوی شده، و اراده و قیام به تهذیب نفس، ضعیف بلکه مرده است.» مولوی هم درمثنویش برای کسانی که توبه و تهذیب نفس را به آینده موکول می‏کنند مثال زیبایی آورده ومی گوید: توکه می گویی فردا این بدان               که به هرروزی که می‌گوید زمان  آن درخت بد، جوان‏تر می‏شود             وین کننده، پیر و مضطر می‌شود خاربن هر روز و هر دم سبزتر           خارکن هر روز زار و خشک‏تر او جوان‏تر می‏شود تو پیرتر                 زود باش و روزگار خود مبر از همین رو امام علیه السلام در این فراز می فرمایند: (اِلهی قَدْ جُرْتُ عَلی نَفْسی فِی النَّظَر لَها فَلَها الْوَیْلُ اِنْ لَمْ تَغْفِرْ لها: معبود من بر نفس خویش ستم کردم در اینکه برای تکاملش، امروز و فردا نمودم، پس وای به حالش اگر او را نیامرزی.))