تعبیری داریم در روایت بسیار سنگین است. به امام صادق(ع) عرض کرد که من از شیعیان خاص شما هستم. حضرت فرمود اگر این مقام را پیدا کردی شیعه ی من می شوی و این آیه را خواندند «وَ إِنَّ مِنْ شيعَتِهِ لَإِبْراهيم * إِذْ جاءَ رَبَّهُ بِقَلْبٍ سَليمٍ»(صافات/83)  که در ظاهر درباره حضرت ابراهیم(ع) است که یکی از شیعیان او ابراهیم خلیل است. زیرا وقتی ورود بر خدا پیدا کرد، با قلب سلیم وارد شد. چون ابراهیم با قلب سلیم وارد شد، جزو شیعیان شد. 🔻 خب ظاهر آیه نشان می دهد که حضرت ابراهیم را شیعه نوح معرفی می کند ولی در روایات ما به شیعه اهل بیت تفسیر شده است (یعنی شیعه نبی اکرم(صل الله علیه)) آن کسی که ابراهیم شیعه ی اوست و او را مشایعت کرده است و شعاع او شده است وجود نبی اکرم و امیرالمومنین و اهل بیت است. 🔻 و این بخاطر این است که حقیقت وجودی رسول اکرم(صل الله علیه ) محیط بر انبیاء است لذا در روایت داریم (در تفسیر صافی من دیدم) که در عالم ارواح، نبی اکرم توحید را به انبیاء تعلیم دادند. یعنی انبیاء شاگرد توحید نبی اکرم هستند و با این معلم درهای توحید به سوی انبیاء باز شده است. لذا شیعه ی نبی اکرم هستند ولی وقتی به مقام تشیع می رسند که دارای قلب سلیم بشوند. اما این قلب را در روایات معنا کرده اند که قلب سلیم قلبی است که «الْقَلْبُ السَّلِيمُ الَّذِي يَلْقَى‏ رَبَّهُ‏ وَ لَيْسَ فِيهِ أَحَدٌ سِوَاه‏» یعنی وقتی به لقاء پروردگار می رود جز خدا در آن چیزی نیست. از غیر بریده و تهی از غیر شده است و فقط در آن خدا هست. اگر کسی در این مقام بود حقیقت تشیع را می فهمد. اگر کسی در مقام سلم باشد حقیقت انوار معصومین و نور نبی اکرم یعنی همان که نور و حیات و ... همه از آن است در وجود و قلب او ظهور پیدا می کند. دقت کنید که ملائکه وقتی به توحید می رسند که سجده می کنند. در کتاب شریف احتجاج هست که امیرالمومنین(ع) می فرماید ملائکه خدا را عبادت می کردند و آدم را عبادت نمی کردند. ولی از طریق تعظیم آدم، وقتی عظمت آدم در دل آنها تجلی پیدا کرد، به عظمت اللهی می رسند. معنی صراط همین است .وقتی فرشتگان سجده و تواضع تام کردند حقیقت و مقامات آدم برملائکه آشکار شد و از آن طریق به معرفت الله رسیدند. «من عرفکم فقد عرف الله». خوب است این روایت را هم بخوانم. ذیل آیات سوره مبارکه بقره روایت داریم که ظاهر سجده ی ملائکه، بر آدم بود در باطن بر حقیقت کلمه ی روح بود. بر حقیقت نوری ما بود که در صلب آدم بود. در قرآن هم داریم «نفخت من روحی» یعنی خود روح نبود ولی از آن در آدم بود. حقیقت این روح نبی اکرم(ص) و امیرالمومنین(ع) و اهل بیت(ع) است که یک شعاع آن هم در آدم بود که مسجود ملائکه شد.