. ❗️ مـا تـو را بـایـد در مــتـن زنــدگــی‌هـایـمـان پـی مـی‌گرفتیم تا به هر جا چـشـممان می‌افتاد، به‌یاد‌تو‌می‌افتـادیم؛ اما تو را در دعای ندبه‌ها و در محصورکردیم. این‌شد که صبـح ها اگر چه یابن الحسن می‌گوییم اما از بـعد از این دعای تا دعای ندبۀ دیگر، نشانی از تو در ما و زندگی‌مان یافت‌نمی‌شود. مـا شاید پا به مسجد جمکران که می‌گذاریم بـه یــادت بـاشـیـم؛ امـا پـایـمـان را از مـسـجـد بیرون‌نگذاشته، تو از خاطرمان‌محومی‌شوی. مـا بـا تو زندگی کـردن را یاد نـگرفته‌ایم؛ برای همین‌هم‌ندبه‌خواندن‌وجمکران‌رفتن‌هایمان ما را به تو نزدیک نمی‌کند. از هـر دری سخن می‌گویم، آخرش به غربت تو می‌رسم. شبت بخیر امام غریب! 🌃 | ارسالی کاربر