کاش غم یه لیوان آب‌کرفس بود که سر صبح تصمیم می‌گرفتی همه‌ش رو سر بکشی؛ بعد یادت می‌افتاد چقدر از طعمش بدت میاد و لیوانش رو خالی می‌کردی توی سینک. اما متاسفانه غم مثل غذای فاسد وسط بیابون می‌مونه. نخوری زنده نمی‌مونی؛ بخوری هم زنده نمی‌مونی. تکلیف آدما با این پدیده همین‌قدر نامعلومه.