💠 مولای من! وقتی از پدر بزرگوارت امام صادق(علیه السلام) نقل شده است: وَ لَا كَيَوْمِ مِحْنَتِنَا بِكَرْبَلَا وَ إِنْ كَانَ كَيَوْمِ السَّقِيفَةِ وَ إِحْرَاقِ الْبَابِ عَلَى أَمِيرِ الْمُؤْمِنِينَ وَ فَاطِمَةَ وَ الْحَسَنِ وَ الْحُسَيْنِ وَ زَيْنَبَ وَ أُمِّ كُلْثُومٍ وَ فِضَّةَ وَ قَتْلِ مُحَسِّنٍ بِالرَّفْسَةِ لَأَعْظَمُ وَ أَمَرُّ لِأَنَّهُ أَصْلُ يَوْمِ الْفِرَاشِ. یعنی: روزی به سختی واقعه کربلا نیست مگر روز سقیفه و آتش زدن درب خانه امیرالمؤمنین و فاطمه و حسن و حسین و زینب و ام کلثوم و فضه و کشته شدن حضرت محسن با لگد، که برای ما بزرگتر و تلخ تر است زیرا آن روز اصل پهن شدن این بساط است. 📚الهدایه الکبری، ص۴۱۷ یعنی سقیفه و مصائب بعد از شهادت پیامبر(صلی الله علیه وآله)، ریشه ی تمام ظلم ها و بدبختی های عالم است و اگر نبود، هیچ کدام از ائمه شهید نمی شدند و مصیبت عاشورا رخ نمیداد ...برای رهایی از این ویرانی، همراه با اولین شهید آل فاطمه(سلام الله علیها) با حفظ آمادگی، منتظر ظهورت خواهیم بود تا روزگارمان اصلاح شود...