بررسی عمیق‌ مفهوم ولایت در نگاه صوفیه، چراغ این حقیقت را روشن می‌کند که ایشان نمادی از جایگاه و مقام ولی منصوص و معصوم که شیعه بر مبنای قرآن و روایات به آن معتقدست را در مسلک تصوف بوجود آورده و نام آن را مرشد یا قطب گذاشتند. ابن خلدون در مقدمه خود اشاراتی به اثرپذیری صوفیان از شیعه درباره مساله امامت و ولایت کرده و می‌نویسد: «متصوفه به قطب و ابدال عقیده‌مند شدند و گویی آنها در این عقیده از مذهب رافضیان درباره امام و نقیبان تقلید کردند و اقوال شیعیان را با عقاید خود درآمیختند و در دیانت، مذاهب ایشان را اقتباس کردند و در آنها فرو رفتند، به حدی که مستند طریقت خود را در پوشیدن خرقه ‌این قرار دادند که علی (رضی الله عنه) آن را بر حسن بصری پوشانیده و از وی عهد به التزام طریقت گرفته بود و این خرقه و طریقت به عقیده آنان از حسن بصری به جنید رسیده است. در صورتی که از طریق صحیح چنین واقعه‌ای دانسته نشده است و این طریقت به علی (کرم الله وجهه) اختصاص نداشته است؛ بلکه کلیه صحابه در طریق دین، به منزله راهنما و پیشوای مسلمانان می‌باشند و در اختصاص دادن آن، بوی تندی از تشیع درک می‌شود.» این اثر پذیری، عقیده تصوف را به امامیه نزدیک کرد و باعث شد تا بعدها برخی از محققان، تصوف و تشیع را یک روح معنوی در دوکالبد بدانند. ۱. مقدمه، ابن خلدون، ص 631 و 632 ۲. جلوه دلدار ترجمه جامع الاسرار، ابراهیمیان یوسف، ص 803 #نقد_تصوف 🔈https://www.instagram.com/p/CIbLDasnQdZ/?igshid=1w64lg23fg7jl ⏳بدون توقف 🔉https://eitaa.com/bedonetavaghoff