مدتها بعد که معاویه هنوز از شادی شهادت حضرت امیر ع در پوست خود نمی گنجید، جلسه ای تشکیل داده بود که در همان جلسه خانومی به نام سوده همدانی که از محبین و ارادتمندان حضرت بود، بلند شد چند بیت شعر در فضائل و مصائب امیرالمومنین ع خواند که مجلس عیش و نوش و شادی معاویه را به مجلس حزن و اندوه تغییر داد و اشک مردم را جاری کرد . سوده در آن مجلس این ابیات زیبا را سرود : صَلَّی الله عَلی روحٍ تَضَمَّنه قَبرٌ فأصبَح فیه الْعدلُ مدفونا