خبر کوتاه بود: یک میلیون نفر امسال در رجبیه شرکت کردند که بیش از شصت درصد از آنها خانم‌ها بودند و هشتاد درصد شرکت کنندگان را جوانان و نوجوانان تشکیل می دادند. چند روز پیش با یکی از معتکفینِ قبل از صحبت می‌کردم؛از سختی‌های نبودن غذای گرم و آماده کردن سحری و افطاری و خاموشی زدن مسجد از شب تا سحر و روشن کردنِ نهایتا یک لامپ صد در گوشه ای از مسجد که تمام معتکفین مجبور بودند زیر آن نور جمع شوند و دعا بخوانند و آمار انگشت شمار معتکفین که‌ اصولا هم طلبه ها بودند در مساجد میگفت! ناخداگاه یاد حال و هوای این روزهای مساجد شهرهایمان افتادم، یاد ثبت نام هاي برنامه ریزی شده از مدتها قبل، یاد شور و شوق دیدنی نوجوونها، یا مساجد پاکیزه و روشن‌ و آماده، یاد سفره های پر رونق سحری وافطار و نوای گرم سخنرانان و مداحان در جمع معتکفین‌ و اشکهای شوق فرزندانمان در این جمعهای نورانی!! اگر اینها رویش نیستند،پس چه هستند؟! چرا کوچکترین ریزشی در هر جای این سرزمین ،به سرعت برق و باد رسانه ای میشود اما اینهمه صحنه های زیبا در میان اخبار گم‌ میشوند؟!! ✍️عاطفه خرّمی