همه‌ی ما از دوران طفولیت و کودکی دوستانی داشتیم که با اونها بازی میکردیم و خوش بودیم؛بعضی ها موندن و باهاشون بزرگ شدیم،بعدی ها هم از ما دور شدن... اما وقتی رسیدیم به دوران نوجوانی و جوانی،دیگه دوستی ها و رفاقت هامون فقط رنگ و بوی بازی نداشتن؛خیلی ارتباط هامون گسترده‌تر و وسیع‌تر شد،به طوری که زمان وقت گذروندن با دوست ها و مقدار ارتباط و صمیمیت و وابستگی ها بیشتر شد و ما حتی از کار های مهم و خانواده‌مون برای دوستامون گذشتیم... محبت و اوقات زندگی ما از پدرومادر و درس و کار به رفاقت و دوستی هامون منتقل شدن. تو این شرایط هست که خیلی اهمیت شخصیت و اعتقادات دوستانمون و نحوه رفتار هامون مشخص و تعیین کننده میشه!