‏ ‏‏#سبک_زندگی را از #نهج_البلاغه بیاموزیم (۲۹۵) وقال علیه السلام:الْفِكْرُ مِرْآةٌ صَافِيَةٌ، وَ الاِعْتِبَارُ مُنْذِرٌ نَاصِحٌ. وَ كَفَى أَدَباً لِنَفْسِكَ تَجَنُّبُكَ مَا كَرِهْتَهُ لِغَيْرِكَ.  حکمت ۳۶۵ نهج البلاغه امام(عليه السلام) فرمود: فكر، آينه شفاف و درخشنده اى است و حوادث عبرت انگيز، بيم دهنده و نصيحت كننده است و براى ادب آموزى خويشتن همين بس كه از آنچه براى ديگران ناخوش مى دارى بپرهيزى. بخش دوم: ‏آنگاه امام(عليه السلام) به نكته دوم اشاره كرده، مى فرمايد: ‏«حوادثِ عبرت انگيز، بيم دهنده و اندرزگوست»; ‏(وَ الاِعْتِبَارُ مُنْذِرٌ نَاصِحٌ). ‏ ‏واژه «اعتبار» به معناى عبرت گرفتن است ولى در اين جا به معناى حوادث عبرت انگيز مى باشد. اين حوادث، بشير و نذير است; حوادثى كه عاقبت كار ظالمان و ستمگران را نشان مى دهد، بيم دهنده و انذاركننده است. ‏ ‏حوادثى كه پايان كار عدالت پيشگان و نيكوكاران را نشان مى دهد بشير و اندرزگوست. هنگامى كه از يك سو از آينه شفاف فكر استفاده گردد و از سوى ديگر از حوادث تاريخى و عبرت آموز پند گرفته شود به يقين انسان مى تواند در صراط مستقيم به سوى مقصد الهى پيش رود. ‏ ‏قرآن مجيد، هم به تفكر اهميت فراوان داده و در آيات زيادى انسان ها را به آن دعوت نموده و هم تاريخ عبرت انگيز پيشينيان را در سوره هاى مختلف بازگو كرده است تا اسباب تربيت انسان ها كامل گردد. ‏ ‏ از آيات قرآن مجيد استفاده مى شود كه رابطه نزديكى ميان انديشيدن و عبرت گرفتن است. در آيه ۱۷۶ سوره اعراف مى فرمايد: ‏«(فَاقْصُصِ الْقَصَصَ لَعَلَّهُمْ يتَفَكَّرُون); ‏اين داستان ها را (براى آنها) بازگو كن، شايد بينديشند (وبيدار شوند)!». ‏ ‏اميرمؤمنان على(عليه السلام) در حديثى در غررالحكم مى فرمايد: ‏«كَسْبُ العقلِ الاعتِبارُ وَالاستِظهارُ و كَسْبُ الجَهلِ الغَفلةُ و الاغترِارُ; ‏یعنی: ‏عقل، عبرت مى گيرد و خود را با آن تقويت مى كند ولى جهل به غفلت و غرور وامى دارد». ‏ @nahj_ir