زهرایم کجا رفت شب تار است و طفلان اشکبارند ز  سوگ    مادر    خود   بیقرارند علی  گوید  که  زهرایم چرا رفت چراغ خانه ام  لطف و صفا رفت خدایا  او   امانت  پیش  من  بود پس  از   فوت پدر  هرگز  نیاسود خدایا  بی کس  و  تنها  شدم  من اسیر    غصه  و   غمها   شدم من حسن  گوید  خدایا   مادرم  رفت تمام   هستی  و   تاج  سرم  رفت شده    زینب   پریشان   روزگارش خزان   گشته  گلستان   و  بهارش حسین  گیرد   سراغ   مادرش   را صدا  میزد   دمادم  خواهرش   را ببین   زینب   حسین ام   بیقرارم غریبم    من    دگر    مادر   ندارم بیقرار اصفهانی