پنجم ربیع‌الاول، یادآور وفات بانویی از سلاله پاکان است حضرت سکینه(س) کسی که در مکتب حسین(علیه‌السلام) رشد کرد و از فضل و کرم خاندانش نشانه‌ها دارد. او که از بانوان بافضیلت و از ستارگان درخشان آسمان علم و ادب و عفت بوده و پرورش یافته پدری چون ثارالله(علیه‌السلام) و مادری فداکار چون رباب... کسی که تحت حمایت و تربیت عمه‌ای چون زینب کبری(س) بود و برادر بزرگواری چون سجاد آل‌طه(ع) بود و با چنین عقبه و مرحمتی توانست از برترین زنان عصر خود باشد. او که فرزند رباب است و نامش را امنیه و آمنه ذکر کرده‌اند و لقب وی را سکینه نهاده‌اند که به معنی وقار و سکون وجود اوست. او که همسر عبدالله اکبر، فرزند امام حسن (ع) و پسر عموی اوست همسری که در روز عاشورا همراه پدرش به شهادت رسید. منزلت او تا جایی است که امام حسین(علیه‌السلام) خطاب به وی فرمود:«تو بهترین بانوانی!» پس در می‌یابیم که وی در کربلا بانویی رشیده بوده و بین ده تا سیزده سال، سن داشته است. سکینه، بانوی مورد توجه پدرش حسین(ع) بود که شاهد آن این فرموده اباعبدالله(ع) است که فرمود:«من خانه‌ای را که سکینه و رباب در آن ساکنند دوست دارم. علاقه‌مند به ایشان هستم و مال خود را برایشان خرج می‌کنم. یا زمانی که سر بریده پدرش حسین(ع) را در مقابل یزید مشاهده کرد که او با جسارت بدان هتاکی می‌کند و شعر پیروزی می‌سراید، فریاد برآورد و گفت: به خدا، سخت‌دل‌تر از یزید ندیدم و کافر و مشرکی بدتر و جفاکارتر از او نیست. حضرت سکینه(س) در پنجم ربیع‌الاوّل ۱۱۷ ق. دنیا را وداع گفت و روح مطهّرش در بهشت جای گرفت. 🌺🌺 "شبکه امامت همدان" @emamat_hamedan