سردار رحيميان مى ‏گويد: در كارهاى جمعى نظر ديگران را جويا مى‏ شد. اگر ماموريتى به لشكر واگذار مى‏ شد در جلسه مطرح مى‏ كرد و از ديگر فرماندهان مى‏ خواست نظرشان را طرح كنند. اگر با نظرات منطقى مواجه مى‏ شد آنها را در تصميم‏ گيرى خود مورد توجه قرار مى ‏داد. با همه افراد به يك نحو برخورد مى‏ كرد، مثلاً با افراد بسيجى تحت امر همان برخورد را داشت كه با فرمانده و معاون لشكر داشت.