#سرگذشت_پروین #چشم_هم_چشمی #پارت_صد_نود_پنج سلام اسم من پروین هست متولد سال چهل هستم... دلشوره عجیبی وجودمو گرفته بود همش با خودم میگفتم صددرصد داره یه کاری میکنه از من پنهان میکنه،باید سر از کارش در می آوردم دیگه از اون روز رو پام بند نبودم همش دوست داشتم برم ببینم مرتضی چیکار میکنه حتی اینو آقا جان و مادرمم فهمیده بودن و مادرم هی میگفت دختر چته چرا اینطوری می کنی، گفتم آقا جون دلم شور میزنه احساس می‌کنم مرتضی داره یه کارهایی می‌کنه... آقاجونم گفت بذار من با ماشین خودم ببرمت تهران.. شاید از اون چیزی که می خواستم ببینم می ترسیدم برای همین به آقا جونم گفتم نه خودم میرم و خودم میام..ولی آقاجون اصلا قبول نکرد گفت تو الان هشت ماهته شکمت جلوتر از خودت داره میره نمیتونم اجازه بدم با مینی‌بوس بری حتماً باید خودم ببرمت..گفتم به آقا جون منو ببر بذار خونه ام و خودت برگرد دوباره میای منو میبری گفت باشه بذار بچه‌ها هم همین جا بمونن خودت تنهایی برو برگرد ..رفتیم به سمت خونمون هرچقدر به سمت خونه نزدیکتر می‌شدیم من دلشوره می گرفتم انگار نه انگار که داشتم میرفتم خونه ی خودم و باید شاد باشم آقاجون بین راه فقط نصیحتم می کرد می گفت اینقدر به خودت استرس نده،اگر خطایی انجام داده باشه من بلایی سرش میارم که مرغ‌های آسمون به حالش گریه کنن.. ادامه در پارت بعدی 👇