🔷 «وَ اذا سَأَلَكَ عِبادِى عَنّى فَانِّى قَريبٌ أُجيبُ دَعْوَةَ الدّاعِ اذا دَعانِ فَلْيَسْتَجِيبُواْ لِى وَ لْيُؤْمِنُواْ بِى لَعَلَّهُمْ يَرْشُدُونَ». خدا منتظر صدا زدن ما است. حتى قبل از اينكه ما او را صدا بزنيم و بخوانيم، او ما را صدا زده و دعوت كرده است: «انَّكَ تَدْعُونِى فَاوَلِّى عَنْكَ».
🔷 خيال مى كنيم در سلوكمان، ما اوّل شروع كرده ايم و مى گوييم: خدايا! نكند جواب ندهى! نكند دست ما را نگيرى و من غرق شوم ... نه، اين حرفها نيست. اوست كه دعوت كرده و به عناوين مختلف، ما را صدا زده. او با زبان همه انبيايش دعوت كرده است. با زبان تمامى آياتش صدا زده است. با زبان تمامى حوادث، گوش ما را فشرده است.
🔷 او داعى است، اما ما گوش نمى دهيم. ما لبيك نمى گوييم، در حالى كه بايد مستجيب باشيم، كه فرموده: «فَلْيَسْتَجِيبُوا لِى»؛ پس به من جواب دهيد.
🔷 خدا شاهد است، عادت كرده ايم كه از خدا طلبكار باشيم و خيال مى كنيم به جايى مى رسيم، در حالى كه او منتظر و مُطالب ماست.
🔷 روايتى است كه هر وقت به يادش مى افتم، دلم را مى لرزاند. خداوند اشتياق و انتظار خود را نسبت به بندگانش، اين چنين متذكر مى شود: «لَوْ يَعْلَمُ الْمُدْبِرُونَ عَنّى كَيْفَ انْتِظارى لَهُمْ وَ رِفْقى بِهِمْ وَ شَوْقِى الى تَرْكِ مَعاصِيهِمْ لَماتُوا شَوْقاً بِى وَ تَقَطَّعَتْ أَوْصالُهُمْ عَنْ مَوَدَّتِى».
🔷 اگر اينهايى كه به من پشت كرده اند، مى دانستند كه چگونه در انتظار برگشت آنها و مشتاق ترك گناهانشان هستم، از اشتياق من مى مردند. اين حجم از محبت عظيم حق را چه دلى مى تواند تحمل كند⁉️
🔷 خداوند رحمانِ رحيمى كه منتظر من فقير است؛ فقيرى كه هيچ كس او را در اين عالم قبول نكرده است: «أَنَا الطَّريدُ الَّذِى آوَيْتَهُ»؛ من مطرودى بودم كه حتى پدر و مادرم دَر را به رويم باز نكردند، حتى خودم به خودم جواب ندادم، ولى تو جواب دادى. تو به من مأوا و پناه دادى كه: «أَنَا الْفَقِيرُ الَّذى أَغْنَيْتَهُ وَ الضَّعِيفُ الَّذى قَوَّيْتَهُ».
🔷 انسان وقتى بر خودش مرورى مى كند، در مى يابد كه خداوند طور ديگرى با او رفتار كرده است. بى خود نيست كه دل اولياء خدا اين چنين مى لرزد. آن همه عشق و اين همه بى وفايى! آن همه انتظار و اين همه جفا!
📚 اخبات، ص ۸۸
🆔👉 @cheshmeyejarie