#در_رکاب_آزادی بخش سوم 🔹رفته‌رفته دوچرخه به‌عنوان نماد «زن نوین» (new woman) در قرن نوزدهم مطرح شد. زنی جوان، تحصیل‌کرده، ورزشکار، علاقه‌مند به اشتغال، به دنبال ازدواج مبتنی بر برابری و سوار بر دوچرخه، تصویری بود که به‌عنوان «زن نوین» در آن روزگار ارائه شد. 🔹در سال ۱۸۹۵، الیزابت کدی استنتون یکی دیگر از رهبران جنبش فمینیسم در موج اول ادعا کرد «دوچرخه‌سواری موجب الهام بخشی زنان برای شجاعت بیشتر، احترام و اتکا به خود خواهد شد.» او سپس پیش‌بینی کرد دوچرخه زندگی زنان را تغییر خواهد داد، آنان به استقلال خواهند رسید و این اختراع به رشد جنبه‌های دیگر شخصیتشان کمک خواهد کرد. آن‌ها از این طریق توانایی اتکا به خود را برای اولین بار در زندگی‌شان به دست خواهند آورد. 🔹سوزان آنتونی دوست استنتون و یکی دیگر از رهبران جنبش فمینیسم در مورد دوچرخه‌سواری زنان می‌گوید: «فکر می‌کنم دوچرخه‌سواری بیشترین تأثیر را برای رهایی زنان در جهان داشته است. دوچرخه‌سواری به زنان احساس آزادی و خوداتکایی می‌دهد. هر وقت زنی را در حال رکاب زدن می‌بینم، می‌ایستم و شاد هستم. تصویری از یک زنانگی آزاد و نامحدود.» 🔹سوزان آنتونی و الیزابت کدی استنتون توأمان اظهار داشته‌اند که: «زنان سوار بر دوچرخه به سمت حق رأی رکاب می‌زنند.» سرخطی که بارها در هنگامه تغییر قرن در روزنامه‌ها چاپ شد. @tabyinchannel @daneshgahevelyat