بنابراين، امتياز انسان از حيوان به همان شخصيت انساني و الهي اوست و همين شخصيت الهي انسان است كه ضامن پاي بندي به تعهدات و مسئوليت‌ها و رعايت حقوق ديگران است و اگر انسانيت در او رشد نكند و از شخصيت والاي انساني برخوردار نگردد دچار خسارت عظيمي شده كه در موقع مرگ و در عالم قبر و قيامت خود را نشان مي‌دهد و حسرت و پشيماني غير قابل توصيفي او را فرا خواهد گرفت. عظمت شخصيت و كرامت انساني انسان اعم از زن و مرد موجود با عظمتي است، گر چه در بُعد جسمي از نطفه ي متعفّن پديد آمده، اما در بُعد روحي از نفخه ي الهي: «ونَفختُ فيهِ مِن رُوحي» و بر اساس كرامت ذاتي: «ولَقدْ كَرّمنا بَني ادَم» ناشي از استعدادهاي بي نظير و نيروهاي بسيار عالي و وسايل رشد و كمال آفريده شده است؛ به گونه اي كه خالق انسان پس از خلقت او، خود را به عظمت ستود: «فَتباركَ اللهُ أَحسَنُ الخالِقين». تنها موجودي است كه شايستگي آن را دارد كه شخصيتش در سايه عبوديت و بندگي خالصانه و بدون توقع پاداش و ترس از عذاب، به طور كامل در جاذبيت ربوبي قرار گرفته و تجلي گاه كمالات او بگردد و جانشين او در زمين: «إني جاعِلٌ في الأرضِ خَليفة» و مسجود ملائكه در آسمان: «و لَقد خَلَقناكُم ثُمَّ صَوَّرناكُم ثُمَّ قُلنا لِلملائكةِ اسْجُدُوا لأدم» و ملاقات و ديدار خداوند سبحان در آخرت شهود كامل قلبي شود: فَمَنْ كانَ يَرجُوا لِقاء رَبّه فَليَعمل عَملاً صالحاً و لا يُشرك بِعبادة رَبّه أحَداً». @tabyinchannel @daneshgahevelyat #انتشار_بدون_لینک_جایز_نمیباشد