✔️ نکاتی پیرامون وقایع روزهای نخستین ماه ربیع الاوّل، سیاه‌پوشی و تبریک در رابطه با وقایع روزهای نخستین ماه ربیع الاوّل نباید واقعیات تاریخی را فراموش کرد و ناگفته گذاشت و سکوت کرد. متأسفانه برخی به دلایل مختلف از جمله حفظ وحدت جامعۀ اسلامی و دامن نزدن به اختلافات شیعه و سنّی و برخی با گرایش‌های روشنفکرانه غربی مثل تفکرات پولورالیستی، تلورانس، تحمّل و امثال آن ورود به تحقیقات تاریخی در این عرصه‌ها را نفی کرده و می‌گویند سکوت کنیم. این سکوت باعث فراموشی در خود جامعۀ شیعه هم خواهد شد، چنان‌که بعضاً به اساتید تاریخ اسلام و معارف برخورد می‌کنیم که می‌گویند چنین صحبت‌هایی ساختگی است و اصلاً نبوده است! یعنی آنقدر سکوت کردیم، در را بستیم و این بحث‌ها را نگفتیم که واقعیت‌های مسلّمی که به استناد کتب خود اهل سنّت کاملاً قابل اثبات است، به اینکه اینها را غلات (شیعیان جاهل) ساختند، تبدیل شد. پس باید با تحقیق، حقایق روشن شود و در جامعۀ شیعی و در کلاس‌ها بیان شوند؛ البته این حقایق باید با ادبیات محترمانه و با استدلالات متقن و قوی بیان شود تا نسل‌های بعدی هم از این واقعیات بی‌خبر نمانند. کما اینکه برای نسلی که الان پرورش پیدا می‌کند، چنین اتفاقی افتاده و بسیاری از آنها اصلاً این حرف‌ها را نمی‌دانند و اگر هم بشنوند تکذیب می‌کنند. در حالی که با استدلالات کاملاً قوی، مسلّم است. اما بحث دوّم؛ بحث احتیاط در بیان این حقایق در فضاهایی است که اهل سنّت هم حضور دارند یا گزارش آن به آن‌ها می‌رسد؛ خصوصاً باید مراقب بود که ادبیات ما، هیجانی و توهین آمیز نباشد. خدای نکرده وقتی جاهلانه، مثلاً به اسم نهم ربیع و امثال آن درست روز بعد از شهادت امام معصوم جشن بگیریم و جشن‌مان هم آلوده به بد دهنی و رفتارهای زننده شود، آن را فیلمبرداری کرده و بین وهابی‌ها پخش کنند، وهابی‌ها به خون شیعه‌ها تشنه می‌شوند و بعد هم به جان شیعیان می‌افتند. در بیشتر کشورها برخلاف ایران اکثریت شیعه نیستند، در کشورهای مجاور ما اکثریت با اهل سنّت یا وهابی‌هاست، و خدا می‌داند آن شیعه‌های در اقلیت، چه بر سرشان خواهد آمد. بنابراین اگر این مسائل با ادبیات مؤدبانه، بعد از استدلالات متقن علمی و مستند به منابع خود اهل سنّت، بیان شوند، چنین پیامدهایی نخواهند داشت. پس تحقیق و بازگویی این مسایل مانعی ندارد، اما فراهم کردن بستر برای رفتارهای تحریک کننده به نفع دشمنان شیعه و سنّی و دامن زدن به جنگی که فقط دشمنانی که می‌خواهند ریشه‌ اسلام کنده شود، سود ببرند، غلط است. نکته‌ بعد؛ اینکه در روزهای نخستین ماه ربیع الاوّل سیاه‌پوشی ماه محرم و صفر را ادامه دهیم را هم خیلی توصیه نمی‌کنیم. کسی را نهی نمی‌کنیم اما ممدوح هم نمی‌دانیم. اینکه دو ماه محرم و صفر را که ایام عزاداری اباعبدالله الحسین علیه السّلام است، سیاه بپوشیم و بعد از آن در ماه ربیع و ماه بعدش هم بگوییم این هم ایامی هست که به منزل امیرالمؤمنین‌ و حضرت زهرا علیهماالسّلام حمله شد و آن مصائب پیش آمد و این روزها امیرالمؤمنین علیه السّلام داغدار و حضرت زهرا علیهاالسّلام بستری هستند و ایام عزا را به شهادت حضرت زهرا برسانیم و بعد دو ماه ایام فاطمیه بگیریم؛ شش ماه سیاه‌پوشی پیوسته خواهیم داشت. بعد در شش ماه دیگر سال هم بهانه‌های مشابهی پیدا کنیم. این امر قشنگی نیست که تماماً سیاه‌پوشی باشد. خصوصاً نسل جوان نیاز به شادی و شادابی دارد؛ خود اهل بیت علیهم السّلام هم، چنین شیوه‌ای را در زمان خودشان در ارتباط با ائمه‌ یازده گانه‌، نداشته‌اند که شش ماه پشت سر هم امر به سیاه‌پوشی و عزاداری کرده باشند. لذا این را هم خیلی نمی‌پسندیم و معتقدیم بعد از ماه صفر باید لباس‌های سیاه بیرون بیاید تا فضای زندگی تغییری بکند. نکته‌ دیگر اینکه آیا حلول ماه ربیع الاوّل را تبریک بگوییم یا نه؟ هر کسی برای ما تبریک بفرستد، باید اینگونه جواب دهیم که ان‌شاءالله همه‌ ماه‌های سال برای شما سرشار از برکات، عافیت، موفقیت و لطف باشد. یعنی حلول ماه ربیع را اختصاصاً تبریک نگوییم؛ حلول ماه ربیع، خصوصاً روزهای نخستین آن، ویژگی‌ خاصی برای تبریک گفتن ندارد؛ به خصوص به خاطر مصایبی که برای خاندان پیامبر علیهم السّلام رخ داده است. حداقل اینکه تا هشتم این ماه که شهادت امام حسن عسکری علیه السّلام است؛ رخدادهای تلخ و حزن انگیز واقع شده و جایی برای تبریک گفتن نمی‌بینیم. اینکه گفته‌اند پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله فرموده‌اند هر کسی پایان ماه صفر را به من بشارت بدهد، من او را به ورود به بهشت بشارت می‌دهم نیز از نظر روایی درست نیست و هیچ حدیث‌ شناس معتبری آن را نقل نکرده و بسیاری از محدثان به صراحت گفته‌اند این سخن جعلی است. به هر صورت برای تبریک گفتن حلول ماه ربیع الاوّل ویژگی خاصّی قائل نیستیم، خصوصاً ناظر بر مصایبی که اوایل ماه واقع شده است. استاد مهدی طیّب 🔺 @Darmahzareghor