⭕️ خویشتن 🔸هرگاه خودمان باشیم، و بر اساس آنچه که دوست داریم، رفتار کنیم و لباس بپوشیم و حرف بزنیم، به درون خویشتن نزدیکتر می شویم. آنگونه که دوست داریم رفتار‌ کنیم، بر مبنای علاقه مان لباس بپوشیم، ظاهرمان متناسب با آنچه که دوست داریم بیارآییم. آنگاه وقتی از جلوت « اینجا بمعنای جامعه» به خلوت « فرد» بر می گردیم، سکن و قراری خاص می یابیم. گاهی پوشش ما براساس یک الگوست، رفتارمان بنحوی متفاوت تنظیم شده است، اندیشه ی ما ساز دیگری را می زند، خوراک و خانه و خودرومان بر مبنای سبکی دیگر .... یقیناً ازین مجموعه ی متناقض و متکثر، یک واحد انسانی به جامعه معرفی نمی شود. باید از یک واحدی بنام انسان، یک صدا به اطراف پژواک شود. 🔹آن هایی که مدام در حال تغییر مرام و تجربه کردن الگوهای متفاوتی هستند، اگر پس از مدتی به یک روند ثابت و استحکام یافته ای نرسند، دچار خستگی و شاید پوچی برسند و تنوع تجربه های زیستی متفاوت ،ان ها را به تحرک و رشد منجر نکرده است. اینان بیش و ‌‌پیش از هر چیز، خویشتن را گم کرده اند. شاکله خیلی مهم است. استخوان بندی ساختار شخصیت انسان، اساس است. شاکله ی ادمی برخاسته ی از ژنتیک، محیط، استعدادهای الهی، تغذیه و مهمتر از همه تربیت است. 🔻اینکه خودمان باشیم، بمعنی عدم انعطاف در مقابل پذیرش الگوهای خوب و ممانعت از انعطاف پذیری در مسیر تغییرِ رو به رشد نیست. تغییرات و تکامل در همان ظرف و فضایِ شاکله ی شکل گرفته شده باید انجام پذیرد تا ،هم آن پیوند وثیق با درونی ترین لایه های عمیق وجودی محکم بماند و هم تغییرات مثبت را پذیرا باشیم. شاید برداشت از فرد معتقد از همین منظر قابل فهم تر باشد که معتقدین بمعنای کسانی که میان علم و جانشان گرهی محکم ریشه گرفته« عقد» که با هر نسیم و باد، هوا و‌ هوس و هجوم اندیشه های غیر، نمی گسلد. ⚪️‌همه ی ما تجربه کرده ایم که گاهاً پس از حضور در جمعی به خلوت خویش می رسیم، بشدت احساس حسرت و پشیمانی می کنیم که چرا در آن اتفاق پیشآمده ی در جمع، آن حرف را نزدم ، چنین و چنان نکردم و.....، و به خودخوری عجیبی دچار می شویم که شاید تا مدت ها،ذهن و‌روان انسان درگیر آن باشد. دلیل اصلی بوجود آمدن چنین حالتی، عمل نکردن بر اساس شاکله و‌ مایه های شخصیتی ماست و در آن بزنگاه، از خویشتن، دور بوده ایم. ✔️ بنظر می رسد می بایست: _حالات و روحیات مان، احساس های خوب و لحظات حسرت و پشیمانیمان را در لحظه ثبت کنیم، پس از مدتی شناختی دقیقتر از خویش پیدا می کنیم _تخیلمان را جدی بگیریم. توجه کنیم که این پرنده ی خوش پرواز خیال بوده است که با جولان در آسمان وسیع ذهن و دل، خالق بهترین آثار علمی و هنری جهان شده است. توهممان را نادیده انگاریم. وهم، با خیال یکی نیست. اشراقمان را جدی بگیریم. یا شهودمان را عمیقتر کنیم.... ✍🏻سعید آتش بار @denanews_ir