🔻چهارشنبه‌سوری به روایت استاد مطهری اصرار بر تداوم خرافۀ مشرکانه و احمقانه! ۱. متأسّفانه پاره‏ای «خرافات»، هم اکنون در میان برخی ایرانیان وجود دارد از قبیل پریدن از روی آتش در چهارشنبۀ آخر سال که از بقایای ماقبل اسلام است. و این وظیفۀ اسلامی است که با مقیاس‌های اصولی اسلام، عقاید پاک و خالص اسلامی را از کدورت «اندیشه‌های جاهلی»، همیشه دور نگاه داریم.(مرتضی مطهری، خدمات متقابل اسلام و ایران، ص۱۱۰). ۲. همین ایرانی‌های خودمان برای این‌که «سنّت‌های ایرانی» و به قول خودشان «فرهنگ ایرانی» را بخواهند زنده کنند، کوشش می‌کنند کارهایی را که از اوّل، «خرافۀ محض» بوده است زنده کنند؛ چون فکر می‌کنند که «ملّیّت ایرانی» را بدون اینها نمی‌توان نگه داشت. در مورد آتش شب «چهارشنبۀ آخر سال» - که نمونه‌ای از «آتش‌پرستی‏ها»ی قدیم است که نه‌تنها چیز خوبی نیست بلکه خیلی چیز بدی هم هست - می‌گویند فقط برای این‌که به قول اینها فرهنگ را باید زنده نگه داشت. ولی همین آقایان وقتی که پای تاریخ به میان می‌آید می‌گویند حالا چه فرق دارد که ما مبدأ تاریخ را مبدأ مسیحی بگیریم یا مبدأ اسلامی؟(مرتضی مطهری، آشنایی با قرآن، ج۷، ص۸۵). ۳. واقعاً عجیب است: چهارشنبۀ آخر سال شمسی که می‌شود حتّی در محیط‌های عالیِ فرهنگی ما آتش روشن می‌کنند، از روی آتش می‏‌پرند، می‌گویند: «سرخی تو از من، زردی من از تو». من نمی‌دانم ما چقدر می‌خواهیم اصرار روی «حماقت‌های خودمان» داشته باشیم؟!(مرتضی مطهری، پانزده گفتار، ص۱۵۱). ۴. آتش روشن‌کردن، شعار «آتش‌‏پرستان» است. از روی آتش پریدن در چهارشنبۀ آخر سال در اسلام، «بوی کفر» می‌دهد. «سرخی تو از من، زردی من از تو» در اسلام، «شرک» و «کفر» است. اینها شعار گبرها و آتش‏‌پرست‌هاست. اسلام برای مبارزه‌کردن با اینها آمده. اسلام، دین‏ لا اله الّا الله است.(مرتضی مطهری، پانزده گفتار، ص۱۹۲). ۵. قرآن فقط «عقل‌گرایی» را تأیید می‌کند؛ می‌گوید هر سنّت قدیمی را پیروی‌کردن به دلیل این که «گذشتگان» ما چنین می‌کرده‌اند، «نیاکان» ما این‌چنین بوده‌اند و ما باید راه نیاکان خودمان را برویم، این محکوم است، چرا؟ می‌گوید ممکن است نیاکان‌تان اشتباه کرده باشند، ممکن است نیاکان‌تان «عقل» و «شعور» نداشته باشند. این‌که دلیل نمی‌شود؛ نیاکان ما در گذشته چنین می‌کرده‌اند ما هم چنین می‌کنیم! چهارشنبۀ آخر سال شمسی می‌شود؛ بسیاری از خانواده‌ها ـ که باید بگوییم خانواده‌های نادان ـ آتشی و هیزمی روشن می‌کنند، بعد آدم‌های سُر و مُر و گنده با یک هیکل‌های چنین‌وچنان از روی آتش می‌پرند و می‌گویند: ای آتش! «زردی من از تو، سرخی تو از من»! این چقدر «حماقت» است! خب چرا چنین می‌کنید؟ این یک سنّتی است مال ما مردم، از قدیم پدران ما چنین می‌کردند. قرآن می‌گوید: أوَ لَوْ کانَ آباؤُهُمْ لایعْقِلونَ شَیئآ (بقره: ۱۷۰). اگر هم پدران گذشته‌تان چنین کاری می‌کردند، شما وقتی می‌بینید یک «کار احمقانه» است و دلیل «نادانی» پدران شماست روی آن را بپوشانید؛ چرا این «سند حماقت» را سال به سال تجدید می‌کنید؟! این فقط یک «سند حماقت» است که کوشش می‌کنید آن را همیشه زنده نگه دارید و در واقع بگویید: ماییم که چنین «پدر و مادرهای احمقی» داشته‌ایم.(مرتضی مطهری، خدا در زندگی انسان، ص۹۱-۹۲). ـــــــــــــــــــــــ #مسجد_المهدی #پایگاه_بسیج_شهید_دیالمه #بسیج_پاره_تن_مردم #بسیج_خدمتگزار_ملت https://eitaa.com/pbdialame