🌹 نـــ✒ــون وَ الْــــقَــلَــم 🌹 #آیه_های_جنون #قسمت_360 روزبہ ویلچر را با سرعت بہ سمت در ڪافہ مے راند و مے گوید:مثل اینڪہ میاد! با لبخند دنبالشان مے روم،روزبہ "عذر میخوامی" مے گوید و همراہ سامان اول وارد ڪافہ میشود. نفس عمیقے میڪشم و مردد پشت سرشان وارد میشوم. دیوارهاے آبے روشن و صورتے ڪم رنگ ڪافہ آدم را بہ ذوق مے آورد! میز و صندلے هاے فلزے صورتے و آبے منظرہ را ڪامل ڪردہ اند! پشت میزے چهار نفرہ،چهار دختر جوان نشستہ اند و بلند مے خندند. روزبہ همانطور ڪہ ویلچر سامان را بہ سمت چپ هل مے دهد،بہ سمت من سر بر مے گرداند و مے گوید:اون گوشہ بشینیم؟! بدون اینڪہ جوابش را بدهم،معذب پشت سرش راہ مے افتم. مقابل میز دو نفرہ اے توقف مے ڪند،جاے ویلچر سامان را تنظیم مے ڪند و رو بہ من مے گوید:بفرمایید! نگاهے بہ اطراف مے اندازم و با استرس مے نشینم،روزبہ هم رو بہ رویم! سامان با لبخند نگاهے بہ من مے اندازد و سپس نگاهش را در اطراف مے چرخاند:اے...اینجا ڪہ...دُخ...دخترونہ ست! روزبہ آرام مے خندد و چیزے نمے گوید،سریع مے گویم:خیلے قشنگہ ڪہ! و نگاهم را بہ دیوار صورتے مقابلم مے دوزم،روزبہ منو را مقابلم میگذارد. سریع منو را بہ سمتش بر مے گردانم و مے گویم:چیزے نمیخورم! ابروهایش را بالا میدهد:یہ چیزے سفارش بدہ ڪہ نمڪ نداشتہ باشہ! سامان با خندہ مے گوید:دا...دارہ...برات...نا...ناز میڪنہ بابا! با لبخند نگاهش میڪنم و پر انرژے مے گویم:نہ خیر ناز نمیڪنم! سرش را تڪان میدهد:پَ...پس یہ چیزے بخور دیگہ! دستم را روے معدہ ام میگذارم،از صبح سوزشش امانم را بریدہ! مردد مے گویم:معدہ م یڪم ناراحتہ نمیتونم چیزے بخورم! سپس آرام زبانم را روے لب هایم مے ڪشم،لبش را بہ دندان مے گیرد:چرا؟! لبخندم را عمیق میڪنم:فڪر ڪنم بخاطرہ خورد و خوراڪ دانشجویے باشہ! ابروهایش را بالا میدهد:آهان! روزبہ همانطور ڪہ جدے نگاهم میڪند مے گوید:پس مام چیزے نمیخوریم! سامان سرش را بہ نشانہ ے مثبت تڪان میدهد و چیزے نمے گوید،فشار دستم را روے معدہ ام بیشتر میڪنم و مے گویم:اگہ بہ خاطرہ منہ،مشڪلے ندارم! اینطورے ناراحت میشم! سپس منو را بہ سمت سامان هل میدهم،سامان نگاهش را بہ روزبہ مے دوزد. منتظر اجازہ ے اوست! روزبہ نگاهش را بہ سامان مے دوزد:تو سفارش بدہ! چند لحظہ بعد ڪافے من نزدیڪمان میشود و با رویے گشادہ مے پرسد چہ میل داریم،سامان نگاہ سرسرے اے بہ منو مے اندازد و مے گوید:یہ...یہ شے...شیر موز شڪلات! ڪافے من سرش را تڪان میدهد و رو بہ ما مے پرسد:و شما؟! روزبہ جدے مے گوید:یہ سیب زمینے با قارچ و پنیر و آب معدنے! همین! ڪافے من سرش را تڪان میدهد و میرود،سامان زیر زیرڪے من را نگاہ میڪند و چیزے نمے گوید. هر چند ثانیہ یڪ بار لبخندے تحویلم مے دهد و سرخ میشود! دستم را از روے معدہ ام برمیدارم و نگاهم را بہ میز مے دوزم. روزبہ هم سڪوت ڪردہ! از این سڪوت خستہ میشوم،سرم را بلند مے ڪنم و بہ سامان چشم مے دوزم:مدرسہ میرے؟! سرش را محڪم تڪان میدهد:آ...آدہ! ڪِ...ڪلاس سومم! روزبہ سریع مے گوید:درسشم خیلے خوبہ! شاگرد اول مدرسہ شونہ! سامان لبخند دندان نمایے میزند،گونہ هایش گل مے اندازند. دلم براے خندہ هایش غنج مے رود! براے معصومیتش! چند ثانیہ بعد ڪافے من سفارش ها را مے آورد و مے رود،روزبہ بشقاب سیب زمینے با قارچ و پنیر را مقابل سامان مے گذارد و رو بہ من مے گوید:عذر میخوام! سرم را تڪان میدهم:راحت باشید! قاشق را داخل محتویات بشقاب مے برد و ڪمے برمیدارد،همانطور ڪہ قاشق را بہ سمت دهان سامان مے گیرد با خندہ مے گوید:بہ مامانت نگے امروز از این ناپرهیزیا ڪردیما! سامان بلند مے خندد و با ذوق مے گوید:قول نمیدم! روزبہ مے خندد:خیلے ممنون از همڪاریت! قاشق را آرام و با حوصلہ داخل دهان سامان میگذارد و با دستمال دور دهانش را پاڪ مے ڪند! متعجب بہ حرڪاتش نگاہ میڪنم،سیب زمینے و قارچ و پنیر ڪہ تمام میشود در آب معدنے را باز مے ڪند و جلوے دهان سامان مے برد،همہ ے این ڪارها را با حوصلہ و رویے گشادہ انجام میدهد! سامان ڪہ چند جرعہ آب مے نوشد،روزبہ لیوان بلند حاوے شیر موز شڪلات را مقابل سامان مے گذارد و مے پرسد:میتونے خودت با نے بخورے؟! سامان سرش را تڪان مے دهد و نگاهے بہ من مے اندازد،روزبہ از روے صندلے بلند میشود و صاف مے ایستد. سیاهے چشم هایش را بہ صورتم مے دوزد:تا سامان مشغول رسیدگے بہ خودشہ مام بریم یڪم صحبت ڪنیم؟! ✍🏻نویسنده:لیلے سلطانے