🌹نـــ✒ــون وَ الْــــقَــلَــم🌹 #آیہ_هاے_جنون #قسمت_433 #بخش_دوم لبخند او هم تلخ میشود:حتما عزیزم!برات پیگیرے میڪنم. دستش را مے فشارم. _خیلے ممنون... مردد اضافہ میڪنم:مامان! چشمانش برق مے زنند:ڪاش...ڪاش...زودتر بہ یہ سرے چیزا مے رسیدیم... سرم را پایین مے اندازم،بوسہ ے گرمے رو گونہ ام مے ڪارد:گذشتہ ها گذشتہ! باید آیندہ رو ساخت! سرم را بلند میڪنم،بغض خودش را بہ گلویم مے رساند. _نمیتونم بگم آرہ یا نہ! بین امیدوارے و ناامیدے معلقم! دستش را روے بازویم میگذارد:فعلا ذهنتو خالے ڪن! بہ هیچے فڪر نڪن مخصوصا گذشتہ! فردا حتما پیگیرے میڪنم و بهت خبر میدم. _خیلے ممنون! بعد از خداحافظے ڪوتاهے بہ سمت خانہ حرڪت میڪنیم،میخواهم این بار ڪامل بہ حرف سمانہ گوش بدهم! فعلا بہ گذشتہ فڪر نڪنم... ❤️❤️❤️❤️❤️❤️❤️❤️❤️❤️ ظرف سوپ خورے را همراہ قاشق و دستمال داخل سینے میگذارم و بہ سمت اتاق بابا محسن راہ مے افتم. دو روز بعد از روز بسترے شدنش از بیمارستان مرخص شد. فرداے همان شب سمانہ تماس گرفت و گفت از یڪے از همڪاران مطمئنش برایم وقت گرفتہ و شرایطم را خلاصہ توضیح دادہ. قرار شد هفتہ اے سہ بار برایم جلسہ بگذارد و در تعطیلات عید تلفنے در ارتباط باشیم و ڪمڪم ڪند. سپس بعد از تعطیلات عید جلسات حضورے را از سر بگیریم. بہ قولے در این شرایط اضطرارے تنهایم نگذارد تا بارم را با روحیہ اے بهتر روے زمین بگذارم. محتاط قدم برمیدارم،ڪم ماندہ بہ اتاق برسم ڪہ فرزاد مقابلم ظاهر میشود. نگاهے بہ سینے مے اندازد و سریع مے گوید:بدید بہ من! _سبڪہ! دستانش را جلو مے آورد و جدے مے گوید:لطفا بدید من میارم! ناچار سینے را بہ دستش مے دهم،با سر بہ در اشارہ میڪند. _بفرمایید! جلوتر قدم برمیدارم و تقہ اے بہ در میزنم،صداے سمانہ مے آید:بفرمایید! دستگیرہ ے در را مے فشارم و در را ڪامل باز میڪنم،رو بہ فرزاد مے گویم:اول شما برید! سرے تڪان میدهد و وارد میشود،در را مے بندم و پشت سرش مے روم‌. بابا محسن روے تخت نشستہ و سمانہ ڪنارش،موهایش را مرتب میڪند! فرزاد همانطور ڪہ سینے را روے تخت میگذارد مے گوید:مامان جان! شما برو استراحت ڪن. من غذاے بابا روے میدم،دو سہ روزہ سرپایے! بابا محسن سریع تایید میڪند:راست میگہ! دو شبہ یا بالا سر من بیدارے یا دارے از مهمونا پذیرایے میڪنے. برو یڪم استراحت ڪن عزیزم! سمانہ لبخند پر مهرے نثارش میڪند:من ڪہ از این ڪارا خستہ نمیشم اما چشم میرم یہ چرتے میزنم تا ڪسے براے عیادت اومد سر حال باشم! سپس از روے تخت بلند میشود و بہ سمت در مے رود،فرزاد میخواهد روے تخت بنشیند ڪہ بابا محسن مے گوید:آیہ ڪمڪم میڪنہ! توام برو استراحت ڪن! لحنش قاطع و جدیست،یعنے میخواهم خصوصے صحبت ڪنم برو بیرون! فرزاد نگاهے بہ من مے اندازد و رو بہ بابا محسن سر تڪان میدهد:چشم! سپس با قدم هاے بلند از اتاق خارج میشود. بابا محسن نگاهش را بہ صورتم مے دوزد:چرا وایسادے؟! بیا اینجا دخترم! لبخندے روے لبانم مے نشانم و بہ سمتش مے روم. همانطور ڪہ روے تخت مے نشینم مے پرسم:حالتون بهترہ؟ نفس عمیقے میڪشد:شڪر خوبم! ظرف سوپ خورے را برمیدارم ڪہ مے گوید:میخوام باهات صحبت ڪنم فعلا اونو بذار ڪنار! ڪنجڪاو نگاهش میڪنم و ظرف سوپ خورے را داخل سینے برمے گردانم. _جانم! لبخندے روے لبانش نقش مے بندد،عمیق و پدرانہ! _نزدیڪہ چهار سالہ ڪہ عروس این خانوادہ شدے،نمیتونم بگم دختر! چون دروغ گفتم! نہ من و سمانہ حق پدر و مادرے رو بہ جا آوردیم نہ تو حق دختر بودن رو! عروسمون بودے نہ ڪمتر نہ بیشتر،این ڪہ میگم دخترمون نبودے بخاطرہ این ڪہ رابطہ مون گرم و صمیمے نبود. براے یہ سرے مسائل همیشہ بین مون فاصلہ و مرز بود! نفس عمیقے میڪشد و ادامہ میدهد:اما بعد از مرگ روزبہ نہ! تو جاے روزبہ رو برامون گرفتے! سرم را پایین مے اندازم و چیزے نمے گویم. _تو گذشتہ هرچے ڪہ شدہ و هرچے ڪہ بودہ تموم شدہ. حالا ما تو و نوہ مونو داریم! میخوام مثل پدر روم حساب باز ڪنے و مثل مادر بہ سمانہ نگاہ ڪنے! خیالت راحت باشہ ڪہ ما همیشہ ڪنارت هستیم،هیچڪس بہ خوبے تو نمیتونہ پسرمونو بزرگ ڪنہ! نگران این نباش و نترس ڪہ شاید یہ روزے بخوایم پسرتو ازت بگیریم! تو یہ زن با تجربہ و تحصیل ڪردہ اے،میدونم از پس خودت برمیاے. هرجا بخواے زندگے ڪنے و هر ڪارے بخواے انجام بدے ما بہ تصمیمت احترام میذاریم. در این خونہ و قلب خانوادہ ش همیشہ بہ روت بازہ. خواستم مطمئنت ڪنم ما دوستت داریم و هر تصمیمے بگیرے پشتتیم! سرم را بلند میڪنم و لبخند ڪم رنگے میزنم:نمیدونم بتونم این همہ محبت رو بتونم جبران ڪنم یا نہ! اما... اما...سعے میڪنم براتون دختر خوبے باشم! ✍🏻نویسنده:لیلے سلطانے