. من اگر روضه‌خوان بودم فاطمیه که می‌شد، حتما یک مجلس ویژه‌ی لوتی‌های شهر می‌گرفتم! غیرتی‌ها و مرام‌دارها را دور خودم جمع می‌کردم و نوبت روضه خواندن که می‌رسید صحبتم را اینطور شروع می‌کردم: به ابوتراب خبر رسید یک مُشت اوباش و الوات ریخته‌اند توی شهرِ انبار... حضرت سراسیمه خودش را رساند بین مردهای جنگی اول ملامتشان کرد که جهاد را کنار گذاشته‌اند و اراذل را جرأتمند کرده‌اند، وگرنه در شهر مسلمین که اوباش نباید جرأتِ تاراندن داشته باشند! و بعد که خواست اوج مصیبتِ اتفاق افتاده را شرح دهد؛ فرمود: فَقَد بَلَغَنی اَنَّ الرَّجُلَ مِنهُم کانَ یَدخُلُ عَلَى المَراَةِ! به من خبر رسیده یکی از آن اراذل بر زن نامسلمانی وارد شده و خلخال از پای او کشیده! فَلَو اَنَّ امرَاً مُسلِماً ماتَ مِن بَعدِ هذا اَسَفاً ما کانَ بِهِ مَلوما؛ اگر مرد مسلمان از این حادثه، از این خبر، از ‌غصّه بمیرد، مورد ملامت نیست! اینجای حرفم نفس عمیقی می‌کشیدم و اجازه می‌دادم چند لحظه به سکوت بگذرد و لوتی‌ها توی خودشان بروند... بعد ادامه می‌دادم: آخ آخ آخ... آقای تمام غیرتی‌ها، مولای تمامِ جوانمردها؛ خبر خلخال کشیدن از پای زن یهود اینطور شما را به هم ریخته بود... اینجا دیگر لابد لوتی‌ها مجلس رامی‌گذاشتند روی سرشان و من برای اینکه نمک ریخته باشم روی زخمشان می‌گفتم: من که چیزی نگفتم؛ شما مردهای گُنده چرا دارید اینطور ناله می‌زنید؟ من فقط یک جمله گفتم آن زن غریبه بود، اصلا یهودی بود، کتک هم نخورده بود، فقط یک لاتی خلخال از پایَش کشیده بود؛ امیرالمؤمنین اصلا این صحنه را ندیده بود فقط این چیزها به گوشش رسیده بود... حرفم تمام نشده یکی از سبیل‌کلفت‌های جلسه داد می‌‌زد: "بس کن سید مگه می‌خوای بکشی ما رو؟" و پشت‌بندش صدای نعره‌ی مردها بالاتر می‌گرفت... ولی من بی‌اعتنا به حرفش می‌گفتم حالا شما حساب کن زن اگر مسلمان بود، آشنا هم بود و تازه کار فقط به یک خلخال کشیدن خاتمه نگرفته بود؛ چند نفری ریخته بودند سرش و مشت و لگد حواله‌اش شده بود، بدتر از همه اینکه اگر این حادثه‌ها جلوی چشم علی رخ داده بود... و بالاتر از همه اینکه اگر زن، ناموس علی بود... اینجای صحبتم اجازه می‌دادم هق‌هقم توی بلندگو بپیچد و مجلسِ لوتی‌ها را به هم بریزد... غیرتی‌ها صدایشان را روی سرشان ببرند و تا نفس دارند فریاد بزنند... اول اجازه می‌دادم مردها آنقدر گریه کنند که از نا بیفتند و شبیه لشکری شکست‌خورده تار و مار شوند بعد با صدایی آرامتر در گوش مجلس می‌گفتم: حتی یک مرتبه پیش نیامده بود که علی صدا روی زهرا بلند کرده باشد، حالا اوباش شهر ریخته‌اند توی خانه و صدا که هیچ، دست روی زهرا بلند کرده‌اند... این را می‌گفتم و اجازه می‌دادم مردها محکم خودشان را بزنند و تا چند لحظه از مجلسم جز صدای لطمه‌زدنها و زهرا زهرا گفتن‌ها صدای دیگری بیرون نیاید... بعد از منبر پایین می‌آمدم و می‌گفتم من در جمع مردهای غیرتی روضه‌ی بیشتری ندارم؛ همینقدر که به ما خبر رسیده زهرای پیغمبر را کتک زدند برای جان دادن ما کافیست... کسی به کَمّ و کیفِ حادثه کار نگیرد، همینقدرش برای مردن ما کفاف می‌دهد... تا صدای گریه‌ی مردها دوباره بالا بگیرد... بعد همانجا وسط گریه‌ی مردها روی پله‌ی اول منبر می‌نشستم، سر خم می‌کردم و هِی به پیشانی می‌زدم و زیر لب تکرار می‌کردم: آه علی... علی... علی... آه مردِ زخم‌خورده‌ی نامردهای عالَم.... نامردهای عالَم نامردهای عالَم نامردهای عالَم... ✍ملیحه سادات مهدوی