کافی است رفتار حکومت ترکیه را، همین امروز در دوره زعامت اردوغان که مدعی آشتی ملی اقوام در ترکیه است، با کردها، با رفتار جمهوری اسلامی مقایسه کنید که با علم به این که می داند، «کولبری»، یکی از معابر و شیوه‌های اصلی انتقال سلاح، نیروی مسلح تروریست و جاسوس به داخل خاک کشور است، با دستور راس نظام سیاسی، نسبت به آن سخت‌گیری نمی شود. از  داستان «حلبچه» و جنایت شیمیایی صدام در آن شهر، و کمک نیروهای ایرانی برای نجات بازماندگان و پاکسازی مناطق آلوده. چیزی نمی‌گوییم که خود پرونده‌ای است مفصل و مطوّل، یا از حماسه‌ی سردار ایرانی، حاج قاسم سلیمانی، در شکستن محاصره‌ی اربیل از چنگال آهنین داعش، آن‌هم زمانی که پارتنرهای سیاسی دیروز و امروز خاندان بارزانی، کوچک‌ترین وقعی به درخواست کمک اهالی اقلیم نگذاشتند. در  سهمگین‌ترین دوران جنگ ادراکی-شناختی دشمنان به سر می بریم. این‌بار شاه‌تیرهای همبستگی ملی و یکپارچگی ارضی را هدف قرار گرفته‌اند. خودفروشان سیاسی، که شعار «زن، زندگی و آزادی» را بر سر نیزه زده‌اند، همان‌ها که مردم را به حمله به زنان محجبه و هرکسی که شمایل مذهبی دارد، ترغیب می کنند، خود از یک سو، با فرماندهان رشد نظامی ناتو در کنفرانس هالیفاکس، عکس یادگاری می گیرند و از سوی دیگر، در حالی که برای کشته‌شدگان آشوب، اشک تمساخ می ریزند، فیلم بزن و برقص ایشان بر قایق تفریحی منتشر می شود.