متاسفانه انگارکشور رو رها کردن افتاده به دست افغانیها یکی از عزیزان من بیمارستان بستری هست شب پیشش میمونم صبح که میخوام برگردم خونمون پشت دیوار بیمارستان پراز افغانی است ماهم راهمون فقط از همونجاست بخدا آدم وحشت میکنه وقتی افغانیها رو میبینه انگار رفتی تو کشور غریب من یه دونه هم ایرانی نمیبینم اونجا نشسته باشه ولی افغانیها دسته دسته نشستن تا آدمو میبینند دو تا چشم دارن دوتا هم قرض می‌کنند آدمو نگاه می‌کنند من از ترسم میرم اونور خیابون اونجا هم پره مجبور میشم از ترس از وسط خیابون برم که اونم ماشین‌ها بوق می‌زنند و داد می‌زنند سرم که از وسط خیابون برو پیاده رو ولی من ترجیح میدم ماشین بزنه بهم تا اینکه بدست افغانیها بلایی سرم بیاد راهمم اونقدر زیاد نیست که ماشین بگیرم کسی هم نیست که بیاد اینا رو جمع کنه مردم مجبور میشن حمله کنند یا باید رسیدگی بشه به حضور افغانیها یا مردم میریزن خیابون من به عنوان یه خانم اصلا احساس امنیت نمیکنم از اون خیابون رد شدنی اونم صبح زود که خلوتره